مقالات – ویستانت

آشنایی با تکنولوژی Data Deduplication

Data Deduplication به معنای حذف داده های ثبت شده ی تکراری از یک دیتا یا اطلاعات ثبت شده است که می تواند تا حد زیادی باعث گسترش فضای ذخیره سازی سیستم است.

اگر در زمینه ی ای تی فعالیت کرده باشید، یا مسئول بک آپ گرفتن و انتقال حجم زیادی از اطلاعات باشید، به احتمال زیاد تا به حال کلمه ی Data Deduplication یا حذف داده های تکراری را شنیده اید.

Data Deduplication یا حذف رکوردهای تکراری داده اهمیت بسیار زیادی در سرعت ذخیره سازی و واکشی داده دارد.

با Data Deduplication می توانید اطمینان حاصل کنید که فقط یک نسخه از هر نوع اطلاعاتی در سیستم ذخیره سازی نگهداری می شود با اینکه ممکن است شما چندین کپی از اطلاعات را در مکان های مختلف ذخیره کرده باشید.

در ساده ترین تعریف، Data deduplication به روشی برای حذف اطلاعات تکراری و آزاد کردن فضای ذخیره سازی در سیستم گفته می شود. در این روش، تمامی کپی های اضافه از یک نوع دیتا حذف می شود و تنها یک نسخه از آن در سیستم باقی می ماند.

در این روش دیتا ها تجزیه و تحلیل می شوند تا الگو ها چندگانگی اطلاعات شناسایی شوند و سیستم مطمئن شود که نسخه ی باقی مانده تنها نسخه از آن اطلاعات است.

پس از آن، کپی های مختلف از دیتا با یک مرجع که به نسخه ی باقی مانده اشاره می کند جایگزین می شود.

با توجه به اینکه الگو های تکرار ممکن است ده ها، صد ها یا هزاران بار تکرار شوند، فکر کنید هر بار که تغییر جزئی در فایل اکسل یا پاور پوینت مربوط به دیتا ایجاد می کنید می تواند تا چه حد از فضای ذخیره سازی شما را اشغال کند.

در برخی از شرکت ها، ۸۰ درصد از اطلاعات شرکت در سر تا سر سازمان چندین بار ذخیره یا Duplicate شده اند. کاهش نرخ انتقال اطلاعات در شبکه می تواند باعث افزایش هزینه های مربوط به ذخیره سازی و سرعت پشتیبان گیری شود.

اگر با روش بکاپ گیری به طریق Incremental یا افزایشی آشنایی دارید مکانیزم کاری data Deduplication به طور تنگاتنگی با Incremental Backup مطابقت دارد، که تنها داده هایی که تغییر یافته جایگزین backup قبلی میشود و کل اطلاعات بکاپ تحت تاثیر قرار نمی گیرد.

برای مثال یک سیستم email به طور معمول ممکن است شامل ۱۰۰ نمونه از فایل هایی باشد که هر کدام مانند هم ۱ مگابایت حجم دارند و عینا مانند هم هستند و هیچ تفاوتی در محتوای آنها وجود ندارد.

در حین اگر از email هایمان بکاپ یا آرشیو گرفته شود کل ۱۰۰ نمونه باید ذخیره شود که نیازمند ۱۰۰ مگابایت فضای ذخیره سازی میباشد.

با بکارگیری Data Deduplication تنها یک نمونه از آن همه فایل های یکسان ذخیره می شود با یک حساب سرانگشتی ما ۹۹ مگابایت در فضای ذخیره سازی مان صرفه جویی کردیم.حال این تنها یک مثال کوچک بود اما اگر در محیط های Enterprise که از فضاهای ذخیره سازی بسیار کلان استفاه میکنند این شرایط پیش بیاید بدون شک هزینه های یک سازمان را برای فراهم سازی فضای ذخیره سازی افزایش میدهد.

مزایای Data Deduplication

در تکنیک Data Deduplication طی یک پروسه تحلیلی، تنها یک نمونه از داده در رسانه ذخیره‌سازی مانند Tape یا دیسک ذخیره می‌شود و داده افزونه یا تکراری با اشاره‌گری جایگزین می‌شود که به این نسخه از داده که یکتاست ارجاع می‌دهد. در نتیجه میزان داده‌ای که باید منتقل یا ارسال شود، به صورت چشمگیری کاهش پیدا می‌کند.

مثلا یک ایمیلِ سیستمیِ معمولی ممکن است صد نمونه از یک فایل پیوست یک مگابایتی داشته باشد. برای بکاپگیری و آرشیو آن باید تمامی صد نمونه ذخیره شوند که به فضای ذخیره‌سازی ۱۰۰ مگابایتی نیاز دارد. اما با استفاده از Dedupe تنها یک نمونه از این فایل ذخیره می‌شود و نمونه‌های بعدی به همان یک نسخه ذخیره شده، ارجاع داده می‌شوند. در این مثال، هر صد مگابایت مورد نیاز می‌تواند به تنها یک مگابایت کاهش یابد.

Data Deduplication مزایای دیگری هم دارد. اگر به فضای ذخیره‌سازی کمتری نیاز باشد، هزینه مالی مورد نیاز برای تامین دیسک‌ها هم کاهش می‌یابد.

استفاده بهینه‌تر از فضای دیسک، باعث افزایش زمان نگهداری دیسک می‌شود در نتیجه RTO بهتری نیز فراهم شده و نیاز به بکاپگیری نیز کمتر می‌شود. با استفاده از حذف رکوردهای تکراری داده بین ۳۰ تا ۹۵ درصد فضای کمتری برای ذخیره اطلاعات لازم داریم.

با Data Deduplication، داده‌هایی که باید در WAN به منظور بکاپگیری از راه دور، Replication و Disaster Recovery فرستاده شود نیز کاهش می‌یابد در نتیجه به پهنای باند کمتری نیز نیاز دارید و باعت بهینگی در WAN می‌شود.

این تکنولوژی اغلب به صورت ترکیبی با دو تکنولوژی دیگر یعنی فشرده‌سازی و Delta Differencing استفاده می‌شود که در این صورت در بهینه‌سازی مصرف فضای ذخیره‌سازی نیز موثرتر خواهد بود.

استفاده ار زیرساخت های دسکتاپ مجازی – VDI از راهکارهای استفاده از Data Deduplication است که پیاده سازی و تجمیع برنامه‌ها، و دسترسی ریموت از مزایای آن است. برنامه‌های بکاپگیری مجازی هم از دیگر راهکارهای استفاده از Data Deduplication است زیرا بین اسنپ شات ها کار حذف رکوردهای تکراری را انجام می‌دهد.

بررسی Target Deduplication و Source Deduplication

فرآیند Data Deduplication میتواند در دو سطح Source-based dedupe و Target-based dedupe اتفاق بیفتد که به توضیح هر یک میپردازیم

Source-based Dedupe بلوک های داده افزونه شده را قبل از اینکه به backup target انتقال داده شود حذف میکند چه کلاینت باشد چه سرور. فرآیند Source-based Dedupe به هیچ سخت افزار اضافه ای نیاز ندارد. از ویژگی های فرآیند Deduplicating در سطح source کاهش پهنای باند و storage می باشد.
Target-based Dedupe که نسبت به Source-based Dedupe برتری دارد Backup ها در بستر شبکه به Disk-based Hardware مانند دستگاه های ذخیره سازی SAN انتقال داده میشوند. استفاده از این نوع فرآیند درست است که نیازمند متحمل شدن هزینه های نسبتا زیادی است اما در عوض آن نسبت به Source-based Dedupe عملکرد مطلوبی را به همراه دارد.

منظور از File-level data Deduplication و Block-level data Deduplication

File deduplication همانطور که از نامش مشخص است فایل های Duplicate شده را از بین می برد اما File-level data Deduplication کارایی چندان مفیدی برای فرآیند Deduplication ندارد . File-level data Deduplication فایل مورد نظر را که Backup گرفته شده اند و یا آرشیو شده اند با فایل هایی که کپی آنها ذخیره شده است مقایسه می کند. این کار با چک کردن attribute های آن فایل انجام میدهد بر خلاف چک کردن index شده هایشان، اگر فایل Unique بود ذخیره میشود و index اش برزورسانی می شود در غیر این صورت ، pointer ای که به فایل موجود ایندکس شده اشاره دارد ذخیره می شود و از ذخیره شدن دوباره آن فایل در کنار فایل مشابهش جلوگیری میکند. نتیجه این میشود که فقط یک نمونه از فایل ذخیره میشود و کپی های مکرر جایگزین فایل اصلی میشود .
Block-level deduplication درون یک فایل را نگاه کرده و از هر بلوک داده که مقدارش با بلوک داده های دیگر که تنها در قسمتی تغییر در آن وجود دارد و بقیه عین هم هستند را ذخیره میکند.همه Block ها به chunk(تکه یا فرگمنت هایی با طول مساوی) هایی با طول یکسان شکسته میشوند.هر chunk از داده ها از الگوریتم Hash نظیر MD5 و یا استفاده میکنند و مورد پردازش قرار میگیرند.این فرآیند یک شماره منحصر بفرد که نتیجه الگوریتم هش است برای هر تکه یا chunk تولید میشود و سپس در index ذخیره میشود.وقتی یک فایلی برزورسانی شد تنها تغییرات داده آن فایل ذخیره میشود حتی اگر اندازه اش یک بایت باشد.این روش Block Deduplication را کاراتر و موثرتر می کند. اما در هر حال Block deduplication کندتر انجام می شود و قدرت پردازش بیشتری را می طلبد و از index های بزرگتری برای مسیریابی هر chunk استفاده می کند.

Hash collisions یک مشکل اساسی در فرآیند deduplication است. وقتی تکه ای از یک داده یک شماره Hash منحصر بفرد را بخود اختصاص میدهد آن hash با hash ]ای دیگر در داخل index مقایسه میشود،اگر آن شماره hash در index موجود بود آن تکه از داده duplicate در نظر گرفته شده و نیاز به ذخیره سازی مجدد آن نمیباشد.

بر خلاف این قضیه، hash نامبر جدید در index اضافه میشود و داده جدید ذخیره میشود. در موارد نادر Hash نامبر تولید شده برای دو chunk از داده یکسان ایجاد میشود در این حین اگر فرآیند Hash Collision رخ دهد سیستم داده جدید را ذخیره نمیکند

زیرا سیستم اینگونه در نظر میگیرد که دو Hash نامبر هم اکنون در index وجود دارد و نیاز به ذخیره سازی داده جدید نیست. این اتفاق بد data loss را برایمان به وجود می آورد.

تعدای از Vendor ها از الگوریتم های Hash ترکیبی استفاده میکنند تا از فرآیند hash collision تا حد مناسبی جلوگیری به عمل آورند. این کار باعث بالارفتن امنیت در ذخیره سازی داده ها هم میشود .

همچنین تعدای از Vendor ها metadata ها را بررسی می کنند تا داده ها را تمیز دهند و از وقوع collisions جلوگیری کنند.

انواع تکنیک Data Deduplication

دو تکنیک Data Deduplication عبارتند از Inline Deduplication و Post processing Deduplication. برای اینکه کارکرد این دو تکنیک را متوجه شویم آنها را با هم مقایسه می‌کنیم.

Inline Deduplication یعنی داده تکراری را وقتی دیتا در حال ارسال از یک دستگاه به دستگاه دیگر است، حذف می‌کنیم.

بدین ترتیب داده اضاقی حذف شده و ذخیره سازی بهینه‌تر انجام می‌شود.

در این فرآیند لازم است پردازشی بین سرورهای داده و مقصد بکاپ داده انجام شود. Post processing Deduplication یعنی بعد از اینکه دیتا منتقل شد، داده تکراری حذف می‌شود. در نتیجه Inline Deduplication سرعت بکاپ گیری را کم می‌کند اما دیتای نهایی فاقد هر گونه دیتای بی‌مصرف و تکراری است.

Data Deduplication در سطح target و source

source deduplication یعنی حذف داده تکراری در کلاینت اتفاق می‌افتد این کلاینت ممکن است سرور یا ورک استیشن یا پی سی باشد اما SAN یا NAS نیست. مزیت این روش این است که پهنای باند LAN کمی لازم است اما منابع بیشتری از کلاینت لازم دارد.

target deduplication یعنی حذف داده تکراری در رسانه بکاپ اتفاق می‌افتد. مزیت این روش این است که پهنای باند LAN بیشتری لازم است اما منابع کمی از کلاینت لازم دارد. این تکنیک در intelligent disk targets – IDTs و virtual tape libraries – VTL استفاده می‌شود.

برای حجم بالای دیتا مثلا چندترابایت، اگر چه این روش نیاز به فضای ذخیره سازی بیشتری است اما کارایی و سرعت بیشتری دارد و برای شرکت‌هایی که پهنای باند کم و دیتای بیشتری هستند مناسب است.

۶ آبان ۱۴۰۲/۰ دیدگاه /توسط محمد هادی سماعی

Azure Active Directory چیست

مایکروسافت, مقالات

آشنایی با آژور اکتیو دایرکتوری Azure Active Directory

Azure Active Directoryکه به اختصار به آن Azure AD می‌گویند یک سرویس مدیریت هویت و دسترسی مبتنی بر ابر یا cloud-based است

همانطور که سرویس های Active Directory روی Windows Server در شبکه های ویندوزی این سرویس را ارائه می دهند، با Windows Azure Active Directory امکان Identity Management as a Service یا IDaas روی فضای ابری (cloud) ایجاد می گردد این در حالتی است که امکان یکپارچه سازی آن با سرویس های پیشین دایرکتوری در ویندوز وجود دارد.

آژور اکتیو دایرکتوری کارمندان شما را قادر می‌سازد به منابع خارجی مانند Microsoft 365، پورتال Azure و هزاران برنامه دیگر دسترسی داشته باشند.

در یک فضای ابری tenant به یک مشتری یا سازمان گفته می شود که نمونه ای از خدمات ابری را دارا می باشد. در پلتفرمی که توسط Windows Azure پیشنهاد می شود، Windows Azure AD به صورت اختصاصی برای آن سازمان اجرا می گردد.

برای ایجاد Windows Azure Active Directory tenant شروع به استفاده از یکی ازخدمات ابری مایکروسافت کافی است. همچنین می توانید از پرتال Windows Azure Management این عمل صوت گیرد.

Windows Azure AD با بسیاری از سرویس های دیگر ابری قابلیت یکپارچه سازی دارد. Google apps، salesforce، Box ، Concur مثال هایی از این مورد می تواند باشد.

یکی از مزایای Windows Azure AD امکان integration آن با سرویس های پیشین است.

Directory synchronization ,Password Synchronization و Single sign-on یا SSO مهمترین قابلیت های یکپارچه سازی به شمار می روند .

SSO امکان یکپارچه سازی بسیار مناسبی را برای سازمان های بزرگ با سرویس های آنلاین مایکروسافت ارائه می دهند. برای این منظور استفاده از سرویس Active Directory Federation Services می تواند تجربه کاربری لذت بخشی را برای کاربران به ارمغان آورد.

۴ آبان ۱۴۰۲/۰ دیدگاه /توسط محمد هادی سماعی

نصب و راه اندازی Network Load Balancing یا NLB در ویندوز سرور ۲۰۱۹

مایکروسافت, مقالات

نصب و راه اندازی Network Load Balancing یا NLB در ویندوز سرور ۲۰۱۹

درباره NLB

NBL با استفاده از پروتکل شبکه ی TCP/IP ،ترافیک را روی چندین سرور توزیع می کند و پایداری و دسترسی پذیری application های اینترنتی مانند Web ،FTP ، Firewall وغیره را با مدیریت دو یا چند سرور مختلف در یک گروه افزایش می دهد.

NBL با ترکیب دو یا چند رایانه که برنامه های کاربردی را در یک کلاستر مجازی واحد اجرا می کند، قابلیت اطمینان و عملکرد را برای سرورهای وب و دیگر سرورهای مهم عملیاتی فراهم می کند.

سرورهایی که در یک کلاستر NLB قرار دارند، Host نام دارند و هر Host یک کپی مجزا از برنامه های کاربردی سرور را اجرا می کند. البته NLB درخواست های ورودی Client را روی Host های درون کلاستر توزیع می کند. می توان میزان باری را که هر Host باید به آن رسیدگی کند تنظیم کرد.

همچنین می توان Host ها را به صورت Dynamic اضافه کرد تا به بار افزایش یافته رسیدگی کنند.

همچنین NLB می تواند تمام ترافیک را به یک Host واحد اختصاصی هدایت کند که Default Host نام دارد.

استفاده کردن از سرویس NLB محدود به وب سایت ها و وب سرویس ها نمی شود و شما می توانید Remote Desktop Farm یا VPN Server Farm و یا حتی Proxy Server Farm را هم با استفاده از NLB ایجاد کنید.

شما می توانید از یک سرویس NLB بصورت همزمان برای راه اندازی چندین فایروال TMG و ترکیب کردن آن با چندین سرور IIS یک NLB ترکیبی ایجاد کنید.
اولین گامی که NLB برای بالا بردن دسترسی پذیری سرویس به ما ارائه می دهد این است که با استفاده از شناسایی سرورهای مشکل دار دیگر درخواستی را به سمت این سرورها ارسال نمی کند و درخواست های جدید برای سرورهای فعال مجموعه ارسال می شوند ، بدین ترتیب هیچ کلاینتی متوجه بروز مشکل در یکی از سرورها نمی شود و سرویس همچنان ادامه پیدا می کند.

در واقع NLB قابلیت شناسایی و سپس از مدار خارج کردن سرورهای غیر فعال مجموعه را دارد.

ویژگی های NLB

از حد اکثر ۳۲ host در یک cluster پشتیبانی می کند.
در کسری از ثانیه لود توزیع شده به یک host غیر قابل دسترسی را بازیابی و مجدد توزیع می کند.
در زمان بالا رفتن بار ترافیکی به صورت خودکار یک host تعریف شده را به چرخه لود اضافه می کند.
زمانی که بار ترافیکی کاهش یافت، host اضافه شده را از چرخه خارج می کند.
اگر یک host به cluster اضافه و یا از آن کم بشود بار ترافیکی را به صورت خودکار در cluster متعادل می کند.
از دسترس خارج شدن یک میزبان (host) در یک گروه تعریف شده (cluster) را به سرعت شناسایی می کند.

نصب و راه اندازی Network Load Balancing

برای راه اندازی NLB حد اقل نیاز به دو سرور داریم که در آنها سرویس IIS و سرویس NLB نصب شده باشد. یکی از این سرور ها می تواند همان سرور مدیریت کننده NLB باشد. هر کدام از این سرور ها می بایست دارای حداقل دو کارت شبکه باشند که از یکی از آنها صرفا برای NLB استفاده می شود.

NLB به صورت یک feature به ویندوز اضافه می شود.

جهت راه اندازی NLB وارد منوی start شده و روی server manager کلیک کنید. با انتخاب گزینه add roles and features وارد بخش نصب افزونه های ویندوز سرور شوید.

در پنجره زیر روی Next کلیک میکنیم.

درمرحله بعد گزینه ی Role-based or feature-based installation را علامت میزنیم و Next را کلیک میکنیم.

گزینه Remote Desktop Services installation برای کانفیگ کردن سروری دیگه از طریق ریموت دستاپ هستش.

در این مرحله انتخاب میکنیم که Role مورد نظر بر روی کدام ویندوز سرور نصب شود.

از ویندوز ۲۰۱۲ به بعد قابلیتی به نام Server pool به ویندوز سرور ها اضافه شده که با استفاده از آن میتونیم به تمام ویندوز سرور هایی که قصد اعمال تغییر و … بر روی آن ها را داریم دسترسی داشته باشیم.

اگر چند سرور در شبکه خودمون داشته باشیم در قسمت Server Pool اضافه و انتخاب میکنیم Role که قصد نصب داریم بر روی کدام سرور قرار بگیره.

در این صفحه پس از انتخاب افزونه Network Load Balancing از شما سوال می شود که آیا مایل به نصب Network load balancing tools هستید یا خیر که با انتخاب گزینه add feature موافقت خود را اعلام کرده و روی next کلیک کنید تا وارد صفحه تایید نهایی نصب شوید.

در صفحه نهایی ، روی دکمه Install کلیک کنید تا مراحل نصب شروع شود و پس از پایان نصب روی گزینه Close کلیک کنید تا نصب افزونه پایان یابد.

همانطور که در ابتدای مقاله اشاره شد، از NLB می توان در سرویس های متفاوتی استفاده کرد. در این مقاله تنظیمات مربوط به سرویس وب ارائه می شود. ساز و کار باقی سرویس ها با توجه به port و task آن سرویس تقریبا یکسان است.

در کارت شبکه ای که قصد دارید برای NLB استفاده کنید می بایست آیتم Client For Microsoft Networks غیر فعال شود.

در Server Manager با کلیک روی منوی Tools و انتخاب گزینه Network Load Balancing Manager وارد کنسول مدیریتی NLBشوید

یا میتوانید با استفاده از پنجره run دستور nlbmgmt.msc را اجرا کنید.

پس از باز شدن کنسول، روی گزینه Network Load Balancing Clusters کلیک راست کرده و گزینه New Cluster را انتخاب کنید.

در صفحه باز شده IP کارت شبکه یکی از وب سرور ها را وارد کنید.

کارت شبکه ای که Client For Microsoft Networks روی آن غیر فعال شده است و به NLB اختصاص داده شده است را انتخاب کنید.

در این صفحه با کلیک روی گزینه next اولویت اول را برای این host باقی گذارید. در صورت هم وزن بودن load موجود روی سرور ها، این مورد تایین کننده دسترسی به سرور است.

در صفحه New Cluster: Cluster IP Addresses، روی Add کلیک کنید تا یک آدرس IP Cluster جدید اضافه شود.

Cluster IP یک IP یکتا است که با دو کارت شبکه اختصاص داده شده به NLB در دو سرور هم رنج است. این IP به نوعی یک IP مجازی است که Request های ارسال شده به این IP روی Host های موجود در Cluster متعادل می شود.

در واقع کاربر درخواست خود را به این IP ارسال می کند و از task های صورت گرفته پشت این IP که NLB است بی اطلاع خواهد بود.

در این صفحه با انتخاب گزینه Multicast روی گزینه next کلیک کنید تا وارد صفحه تخصیص پورت شوید.

در صفحه New Cluster: Port Rules، قانون پورت(port rule) موجود را انتخاب کرده و بر روی ویرایش کلیک کنید.

همانطور که در این صفحه مشاهده می کنید، سرویس NLB با یک rule به تمامی پورت ها اعمال شده است. با توجه به این که در حال حاضر این سرویس تنها برای وب سرور راه اندازی شده است، نیاز است که با edit کردن این rule تنها پورت های ۸۰ و ۴۴۳ را برای اعمال NLB معرفی کنیم. پس از ویرایش پورت ها، گزینه affinity را ترجیحا روی none قرار دهید.

درباره Affinity

Affinity یا پیوستگی، نظم پاسخدهی به درخواست های یک کاربر را مشخص می کند. بدین منظور که درخواست کاربر به کدام سرور برسد و یا نرسد. سه نوع affinity قابل انتخاب است

Singleهمیشه یک سرور در صورت دسترس بودن پاسخ کاربر را می دهد. به این صورت که اولین request کاربر به سمت خلوت ترین سرور ارسال شده و از این پس تنها این سرور پاسخ کاربر را ارائه می دهد

Timeout با استفاده از این گزینه می توانید زمان timeout شدن request کاربر و در نتیجه بازیابی توسط cluster manager و توزیع مجدد به یک host دیگر را تعیین کنید. این زمان به صورت پیشفرض ۱۰ ثانیه است.

Network از این نوع affinity در windows 2008 R2 با نام Class C یاد می شود. در این نوع پیوستگی، request های داخل شبکه به صورت single و request های خارج از شبکه(اینترنت) به صورت none پاسخ داده می شود.

None کارا ترین نوع affinity این نوع است. در این نوع، پاسخ به request کاربر هیچ نظمی ندارد و همیشه خلوت ترین سرور به درخواست کاربر پاسخ می دهد.

نقطه ضعف این پیوستگی در مورد session های ایجاد شده از طرف کاربر است. به طور مثال اگر کاربر برای استفاده از محتوای یک صفحه نیاز به لاگین دارد، در هر بار refresh کردن و یا تغییر صفحه ممکن است session کاربر به علت تغییر سرور expire شده و کاربر مجدد نیاز به لاگین داشته باشد.

Single Host برای ارسال request ها صرفا به یک هاست استفاده می شود، حتی در صورت timed out شدن این هاست load balancing اعمال نمی شود.

Disable This Port Range برای غیر فعال کردن NLB روی یک port range خاص استفاده می شود.

صبر کنید تا گره با موفقیت اضافه شود. رنگ نماد گره NLB اضافه شده باید سبز نمایش داده شود.

پس از کلیک روی دکمه finish فرآیند اضافه کردن اولین Host و همچنین cluster manager به پایان رسیده است. هاست دوم را نیز مانند هاست اول اضافه کنید.

فرآیند کاملا مشابه اضافه کردن هاست اول است. با این تفاوت که در بخش priority اولویت دوم برای سرور دوم انتخاب می شود.

به عنوان نکته در صورتی که سرور ها قرار است به صورت بک آپ و Load balancing برای هم عمل کنند، تنظیمات سرور ها مانند DNS Zones، IIS و…می بایست مانند هم باشد.

تریجیحا در سرور با اولویت پایین تر از Secondary DNS Zone استفاده شود.

۳ آبان ۱۴۰۲/۰ دیدگاه /توسط محمد هادی سماعی

پاورشل چیست

مایکروسافت, مقالات

پاورشل چیست

به طور کلی اکثر کاربران سیستم عامل ویندوز حداقل یک بار با CMD یا Command Prompt مواجه شده اند. همان طور که می‌دانید برای اجرای دستورات ویندوز از CMD یا Command Prompt استفاده می‌شود. اما کمتر افرادی پیدا می‌شوند که بدانند ابزار PowerShell چیست و چگونه کار می‌کند. قبل از آشنا شدن با عملکرد و چگونگی کارکرد موتور پاورشل قابل ارتقاء بهتر است با ابزار Command Prompt که کمتر کسی را می‌توان یافت با آن آشنایی نداشته باشد آشنا شوید.

برنامه Windows PowerShell یک ابزار مانند Command Prompt است. این ابزار نسبت به Command Prompt پیچیدگی و قدرت بیشتری دارد. به طور کلی پیش بینی می شود که پاورشل جای Command Prompt را بگیرد. زیرا که توانایی و کنترل Powershell روی ویندوز بسیار بیشتر از Command Prompt است.

اگر می‌خواهید دقیق‌تر در مورد این که پاورشل چیست بدانید، باید بگوییم که پاورشل اوپن سورس و زبان برنامه نویسی است که بر پایه فناوری دات نت مایکروسافت ساخته شده است. هدف آن کمک به متخصصانی در حوزه فناوری است که ممکن است توسعه دهندگان نرم افزار نباشند اما اسکریپت‌ها و ابزارهای کارآمدی بسازند تا بتوانند کار خود را بهتر انجام دهند.

پاورشل که از زبان‌هایی مانند VBScript و فایل‌های دسته‌ای batch files تکامل یافته است، برای ارائه یک رابط خط فرمان درجه یک و زبان اسکریپت طراحی شده است که درک و استفاده از آن آسان است.

پاورشل شی گرا است و به شدت به آبجکت‌های مشابه برنامه نویسی شی گرا وابسته است. تقریباً همه چیز در پاورشل یک شی است.

پاورشل که به صورت تعاملی یا در یک اسکریپت اجرا می‌شود، دستورات زیادی را تحت عنوان cmdlets و توابع آن ارائه می‌دهد. این دستورات یا به صورت باینری کامپایل شده یا کد سفارشی هستند که توسط کاربر نوشته شده است. در نتیجه می‌تواند یک فرایند یا فعالیت خاص مانند خواندن یک فایل، پینگ کردن یک کامپیوتر از راه دور و غیره را در بر بگیرد.

زبان پاورشل

برنامه پاورشل یک فریم ورک انجام دستور خودکار است که توسط شرکت مایکروسافت ساخته شده است. ابزار پاورشل ویندوز شامل خط فرمان و یک زبان اسکریپتینگ برای انجام انواع دستورها است. نت فریم ورک آن امکان این را دارد تا با برنامه‌های دیگر ترکیب شود. پردازش فریم ورک پاورشل ویندوز بصورت خودکار و دسته‌ای است. این موضوع باعث ایجاد ابزارهای مدیریت سیستم می‌شود.

این فریم ورک شامل بیش از ۱۳۰ ابزار خط فرمان استاندارد برای توابع است. همچنین برای کاربران این امکان را ایجاد می‌کند تا از طریق دسترسی به MODEL MODEL OBJECT MODEL (COM) و ابزار مدیریت ویندوز (WMI) دستورات را در سیستم‌های محلی و از راه دور انجام دهند. به عبارت دیگر، در تعریف پاورشل POWERSHELL می‌توان گفت که ابزار ویندوز پاورشل یک فریم است که بصورت خودکار دستورها را اجرا می‌کند. همچنین مدیریت تنظیمات این دستورات را نیز برعهده دارد.

مقایسه پاورشل و CMD

پاورشل در واقع جایگزینی برای Command Prompt سنتی در ویندوز است. در حالی که کامند پرامپت هنوز در نسخه‌های مدرن ویندوز موجود است، فاقد ویژگی‌ها و قابلیت‌های پیشرفته‌ی پاورشل است.

یکی از تفاوت‌های اصلی بین پاورشل و کامند پرامپت این است که پاورشل از خروجی مبتنی بر شی استفاده می‌کند، در حالی که Command Prompt از خروجی مبتنی بر متن استفاده می کند. این بدان معنی است که دستورات و اسکریپت‌های پاورشل خروجی ساختار یافته ای تولید می‌کنند که می‌تواند به راحتی توسط دستورات یا اسکریپت‌های دیگر دستکاری و پردازش شود. در مقابل، خروجی تولید شده توسط Command Prompt اغلب به سختی قابل تجزیه و دستکاری است.

یکی دیگر از تفاوت‌های کلیدی بین پاورشل و کامند پرامپت این است که پاورشل شامل یک زبان برنامه نویسی قدرتمند است، در حالی که Command Prompt این ویژگی را ندارد. این بدان معنی است که اسکریپت‌های پاورشل می‌توانند فرایندهای پیچیده را خودکار کرده و عملیاتی را انجام دهند که انجام آن‌ها با Command Prompt دشوار یا غیرممکن است.

پاورشل همچنین شامل طیف گسترده‌ای از دستورات و ماژول‌های داخلی است که به شما امکان می‌دهد تقریباً تمام جنبه‌های سیستم ویندوز خود را مدیریت کنید. این دستورات و ماژول ها به گونه ای طراحی شده‌اند که استفاده از آن‌ها آسان باشد و می‌توان آن‌ها را با دستورات و ماژول‌های دیگر ترکیب کرد تا اسکریپت‌های قدرتمندی ایجاد کند.

به طور کلی، در حالی که Command Prompt هنوز کاربردهای خود را دارد، پاورشل ابزار قدرتمندتر و انعطاف پذیرتری برای مدیریت سیستم‌های مبتنی بر ویندوز است.

عملکرد پاورشل چگونه است

اگر از سیستم عامل ویندوز استفاده می‎‌کنید پس بهتر است با همه‌ی موتورهای آن و هرچه که به ویندوز مرتبط می‌شود، آگاهی کامل داشته باشید. برنامه پاورشل نیز به عنوان یک ابزار مخصوص سیستم عامل ویندوز از این قاعده مستثنی نیست. درک عملکرد ابزار PowerShell اغلب بسیار پیچیده به نظر می‌رسد.

شرکت مایکروسافت در اصل، PowerShell ویندوز را به منزله‌ی یک ابزار برای کمک کردن به افزایش سرعت در حل مشکلات و خودکار کردن تنظیمات سیستم عامل ویندوز بوجود آورده است. به عنوان مثال، استفاده از windows Powershell شما می‌توانید به تمامی USB های متصل به رایانه‌های یک شبکه دترسی داشته باشید. همچنین با استفاده از ابزار ویندوز پاورشل شما قادر خواهید بود که فرایندهای پردازش‌هایی که در حالت Note responding قرار گرفته اند را مشاهده کنید. به علاوه می‌توانید برخی از امور خود را در حالت Background و برخی دیگر از کارهای خود را در حالت عادی انجام دهید.

پاورشل و دستورهای آن

توابع پاورشل

مانند هر زبان برنامه‌نویسی دیگر، PowerShell نیز توابعی دارد که استفاده از آن‌ها در روند کار بسیار متداول است. بر‌خلاف cmdlet‌ها، این توابع به‌صورت دنباله‌ای از دستورهای پاورشل هستند و برای استفاده باید فراخوانی و با کمک خودِ زبان برنامه‌نویسی پاورشل نوشته شوند. ورودی توابع پاورشل قاعدتاً برخی پارامتر‌ها هستند؛ اما خروجی‌شان اطلاعاتی است که هم می‌تواند به کاربر نشان داده و هم به‌عنوان ورودی‌هایی برای cmdlet‌ ها به‌کار گرفته شود.

به‌طورکلی، دو نوع تابع در پاورشل وجود دارد: یکی تابع پایه و دیگری تابع پیشرفته. همان‌طورکه از نام آن هم پیداست، توابع پایه ساده‌ترین نوع توابع هستند که پس از راه‌اندازی پاورشل، می‌توانید از آن‌ها استفاده کنید. این نوع از توابع هیچ‌گونه خاصیت ارث‌بری ندارند؛ اما اگر می‌خواهید بدانید که توابع پیشرفته پاورشل چیست، باید بگوییم که این نوع از توابع در Core خود حاوی یک تابع پایه‌اند؛ ولی ویژگی‌های اضافی‌ دیگری نیز به آن‌ها اختصاص داده شده است. استفاده از توابع پیشرفته در محیط پاورشل به توسعه‌دهندگان و متخصصان DevOps امکان می‌دهد تا با استفاده از فیچرهای داخلی آن‌ها، به عملکردهای بسیار تخصصی دسترسی داشته باشند.

دستورهای اجرایی

دستورهای اجرایی (Executable Command) به دستورهایی گفته می‌شوند که از آن‌ها برای اجرای فایل‌های اجرایی استفاده می‌شود. این دستورها به‌خصوص در پاورشل ویندوز کارایی زیادی دارند. احتمالاً می‌دانید فایل‌های اجرایی که به‌عنوان نرم‌افزارهای ویندوز شناخته می‌شوند، پسوند exe دارند. برای اجرای این نوع فایل‌ها، از ۳ دستور استفاده می‌شود:

اولین دستور و شاید بتوان گفت بهترین آن‌ها، دستور Invoke-expression است.
دومین دستور start-process نام دارد که از نوع cmdlet‌ها است و به شما امکان می‌دهد تا بیشتر از یک فرایند را روی دستگاه خود شروع کنید؛ اما نتیجه آن با دستور قبلی تفاوتی ندارد.
سومین دستور استفاده از .\ قبل از نام فایل است. این دستور شاید ساده‌ترین نوع دستور برای اجرای فایل‌های با پسوند .exe باشد.

فارغ از اینکه از کدام‌یک از این دستورهای پاورشل استفاده کنید، نتیجه همان اجرای فایل اجرایی است.

Cmdlet

Cmdlet با تلفظ صحیح Command-Let، دستورهای تک‌عملکردی و پایه‌ای پاورشل هستند. برای درک بیشتر، اگر پاورشل را مانند یک پاراگراف تصور کنیم، cmdlet‌ها حروف هر کلمه هستند که در‌کنار‌هم قرارگرفتن آن‌ها ساختار پاورشل را تشکیل می‌‎دهد. احتمالاً با این توضیح بیشتر متوجه شده‌اید که کاربرد cmdlet در پاورشل چیست.

از cmdlet‌ها می‌توان به‌تنهایی و برای انجام یک عملکرد یا از ترکیب آن‌ها برای انجام عملکردهای پیشرفته و مهم‎تر استفاده کرد. با‌این‌حال، نباید فراموش کرد که cmdlet در PowerShell نوشته نمی‌شود؛ بلکه به زبان دیگری نوشته و کامپایل می‌شود و از این طریق در پاورشل در‌دسترس است.

Cmdlet را می‌توان یکی از دستورهای پاورشل دانست که نقشی مهمی در آن ایفا می‌کند. یکی از دلایل این موضوع آن است که محدودیت عملکرد cmdlet کاملاً به خلاقیت توسعه‌دهنده بستگی دارد. به‌عنوان نمونه، توسعه‌دهندگان و مهندسان DevOps می‌توانند از Pipe‌ها برای ارسال خروجی cmdlet به ورودی cmdlet دیگر به‌عنوان آبجکت استفاده کنند. این کار باعث می‌شود انعطاف بسیار بیشتری به‌دست آورید.

اسکریپت‌های پاورشل

اسکریپت‌های پاورشل در محیط پاورشل نوشته می‌شوند. استفاده از این اسکریپت‌ها برای اتوماسیون کاربردهای مختلف دارد. به‌طورکلی، در اسکریپت پاورشل از ۳ نوع دستور استفاده می‌شود:‌

دستور اول get است که برای بازیابی داده‌ها از فایل سیستمی استفاده می‌شود.
دستور دوم set نام دارد که برای ویرایش اطلاعات کامپوننت کاربردی است. به‌عنوان مثال، اگر بخواهید Propertyهایی به کامپوننت‌های مختلف اختصاص دهید، می‌توانید از این دستور استفاده کنید.
دستور سوم remove است که با کمک آن می‌توانید یک دستور را حذف کنید.

اگر در یک جمله بخواهیم بگوییم که مزیت استفاده از اسکریپت در پاورشل چیست، کاهش پیچیدگی در کدنویسی اولین و مهم‌ترین مزیت‌ است.

نسخه های مختلف پاورشل

۳ نسخه ی بتای موناد در ۱۷ ژوئن ۲۰۰۵ ،۱۱ سپتامبر ۲۰۰۵ و در ۱۰ ژانویه ی ۲۰۰۶ منتشر شد. موناد به طور رسمی در آوریل همان سال به windows PowerShell تغییر نام داد. سپس بخش مهمی از از پیشنهادات فناوری مایکروسافت ساخته شد. این کار با معرفی Release Candidate 1 از زبان برنامه نویسی Microsoft PowerShell همراه بود.

نسخه ی PowerShell Release Candidate 2 در تاریخ ۱ سپتامبر ۲۰۰۶ منتشر شد. از سوی دیگر، انتشار نهایی در وب در ۱۴ نوامبر در همان سال انجام شد. این نسخه در بارسلون در TECHED ساخته شده است. نسخه ی PowerShell که با نسخه‌های قبلی ویندوز سازگار بود در تاریخ ۳۰ ژانویه ی ۲۰۰۷ ارائه شد. توسعه ی نسخه ی PowerShell 2.0 حتی قبل از اجرایی شدن پروژه ی PowerShell 1.0 شروع شده بود، در مجموع سه پیش نمایش فناوری جامعه ی (CTP) توسط مایکروسافت ارائه شده است. همه ی این پیش نمایش‌ها برای عموم آزاد بود .آخرین نسخه ۲.۰ PowerShell در CTP در ماه دسامبر ۲۰۰۸ ساخته شد.

توسعه ی PowerShell v2.0 در سال ۲۰۰۹ نهایی شد و در همان سال برای تولید عرضه شد و از این تاریخ به بعد این یک بخش اساسی از windows server 2008 R2 و windows 7 و نسخه های ویندوز بعد از این ها شد. لازم به ذکر است که برنامه پاورشل هر ساله چندین بار بروزرسانی می‌شود. تاریخ آخرین بروزرسانی آن جولای ۲۰۲۰ بوده است.

اجرای اسکریپت‌های سی ‌شارپ با استفاده از پاورشل

برنامه پاورشل کاربران خود را قادر می‌سازد تا با استفاده از زبان برنامه‌‌نویسی سی شارپ، دستورات و اسکریپت‌های خود را به وجود آورند. هر دوی زبان سی شارپ و پاورشل با فریم ‌ورک دات نت مایکروسافت هماهنگ هستند. این امر باعث شده است تا دسترسی به توابع موجود و بسیاری از ابزارها برای ایجاد دستورات و اسکریپت‌های بهتر برای کاربران در دسترس‌تر بوده و کار با آن راحت‌تر باشد.

برنامه پاورشل دارای امکانات بسیار پیشرفته‌ای است که کار کردن با این ابزار تقریباً جدید را در مقایسه با کامند پرامپت در زمینه‌هایی مانند مدیریت و نگهداری سیستم بسیار آسان‌تر می‌کند.

روش های اجرای پاورشل

ابتدادر منوی Start کلمه PowerShell را تایپ کنید تا آیکون PowerShell برای شما به نمایش گذاشته شود. سپس می‌توانید آن را اجرا کنید. همچنین می‌توانید کلیدهای Win+R را به طور همزمان نگه داشته تا پنجره Run باز شود. حالا کلمه PowerShell را تایپ کرده و کلید Enter را بزنید.علاوه بر موارد گفته شده، می‌توانید CMD را باز کرده سپس در آن دستورات پاورشل ویندوز را وارد کنید تا به ابزار Windows PowerShell وارد شوید.

۱۵ مهر ۱۴۰۲/۰ دیدگاه /توسط محمد هادی سماعی

ریست کردن پسورد ویندوز و ویندوز سرور

مایکروسافت, مقالات

ریست کردن پسورد ویندوز و ویندوز سرور

ویندوز سرور یکی از سیستم عامل هایی هست که امروزه خیلی مورد استفاده قرار میگیرد.

ویندوز سرور نسخه های مختلف زیادی دارد و

مثل خیلی از سیستم عامل های دیگه ، این سیستم عامل رو هم میتونیم روی یک کیس یا سرور نصب کنیم و یا هم اینکه روی یک بستر مجازی سازی مثل ESXI ، HyperV و … نصب کنیم.

ویندوز سرور ها از قابلیت ها و توانایی های بیشتری نسبت به ویندوز های معمولی برخوردار هستند. به همین خاطر هم هست که توی اکثر کمپانی ها و شرکت ها مورد استفاده قرار میگیرند.

اگه به هر دلیلی پسورد ویندوز سرور رو در اختیار نداشتید یا اون رو فراموش کردید برای ریست کردن اون میتوانید از این مقاله کمک بگیرید.

مراحل ریست کردن ویندوز و ویندوز سرور برای همه ی انواع ویندوز تقریبا مثل هم انجام میشه. ما توی این مقاله از ویندوز سرور ۲۰۱۹ استفاده میکنیم.

برای این کار ما نیاز به یک cd سیستم عامل ویندوز یا فایل iso سیستم عامل نیاز داریم و نسخه ویندوز اهمیتی ندارد.

مرحله اول

اولین کاری که باید انجام بدیم اینه که ویندوز سرور رو ری استارت کنیم و وارد محیط boot بشیم. این مرحله خودش شامل چندت حالت میشه که چند مورد از پرکاربرد ترینشون رو توضیح میدیم.

در حالت اول که ویندوز سرور خودش به تنهایی روی یک سخت افزار مثل کیس یا سرور نصب شده باشه ، سی دی بوت ویندوز سرور رو داخل DVD ROM قرار میدیم، کیس رو ری استارت میکنیم و با فشار دادن یک کلید خاص مثل F12 ، F2 ،ESC که بستگی به مادر بورد شما دارد ، وارد منوی انتخاب boot میشیم. گزینه ی CD Rom drive و یا گزینه های مشابه رو انتخاب میکنیم و صبر میکنیم سیستم از روی سی دی بوت بشه.

در حالت دوم که ویندوز سرور روی ESXI نصب شده اول ویندوز سرور رو خاموش میکنیم و روی گزینه ی Edit کلیک میکنیم.

وارد قسمت VM Option میشیم و گزینه ی Force Bios setup رو تیک میزنیم.

حالا مجدد ویندوز سرور رو روشن میکنیم و صبر میکنیم تا ویندوز سرور وارد تنظیمات Bios بشه.

گزینه ی CD Rom drive یا گزینه های مشابه رو انتخاب میکنیم و صبر میکنیم سیستم بوت بشه.

مرحله دوم

سرور از روی فایل ISO بوت میشه و اولین چیزی که خواهیم دید صفحه ی تنظیمات زبان ویندوز سرور هست. زبان مورد نظر رو انتخاب میکنیم و روی گزینه ی next کلیک میکنیم و بعد گزینه ی Repair your computer رو انتخاب میکنیم.

سپس روی گزینه ی Troubleshoot کلیک میکنیم.

و بعد Command prompt رو انتخاب میکنیم.

مرحله سوم

صفحه ی Command prompt باز میشه. اولین کاری که باید بکنیم اینه که اون محلی که ویندوز داخلش ذخیره شده رو پیدا کنیم. با زدن دستور “Diskpart” و “List volume” همه ی Volume های موجود داخل سیستم نمایش داده میشن.

طبق عکس زیر درایو C اون درایوی هست که ویندوز داخلش ذخیره شده.

Exit رو میزنیم و از این محیط خارج میشیم.

سپس دستورات زیر رو تایپ میکنیم.

: C

cd windows

cd system32

ren utilman.exe utilman.exe.new

copy cmd.exe utilman.exe

مرحله چهارم

بعد از زدن دستورات بالا ویندوز سرور رو ری استارت میکنیم و صبر میکنیم Login page ظاهر بشه.

با فشار دادن کلید های Win + U پنجره ی Command Promp رو باز میکنیم.

و اگه ویندوز سرور روی ESXI نصب شده و با فشار دادن دکمه ی Win + U مشکل پیدا کردید میتونید گزینه ی Ease of access رو از پایین صفحه انتخاب کنید و اینطوری وارد پنجره ی Command prompt بشید.

حالا با زدن دستور net user administrator Vista@7815 عبارت “Vista@7815” رو به عنوان پسورد جدید برروی یوزر administrator ویندوز سرور تنظیم میکنیم.

و بعد پسورد جدید رو بزنید و وارد ویندوز سرور بشید.

۱۲ مهر ۱۴۰۲/۰ دیدگاه /توسط محمد هادی سماعی

ایمن سازی زیرساخت اکتیو دایرکتوری

مایکروسافت, مقالات

ایمن سازی زیرساخت اکتیو دایرکتوری

اکتیو دایرکتوری، سرویس دایرکتوری مایکروسافت است که روی ویندوز سرور اجرا می‌شود و به ادمین ها امکان مدیریت مجوزها و دسترسی به منابع شبکه را می‌دهد. وظیفه اکتیو دایرکتوری، مدیریت و سازماندهی تعداد زیاد کاربران در قالب زیرگروه ها و گروه های منطقی است. همچنین کنترل دسترسی به هر سطح را هم به عهده دارد.

ادمین ها با یک لاگین ساده می‌توانند از طریق شبکه، دیتا دایرکتوری را مدیریت و سازماندهی کنند، کاربران مجاز در شبکه از هر جایی به منابع شبکه دسترسی خواهند داشت. حتی مدیریت شبکه های پیچیده هم به راحتی با AD انجام می‌شود و امکان توسعه اکتیو دایرکتوری به همراه رشد سازمانی ممکن است.

دامین ها شامل کنترلرهایی است که یکی از آنها ویندوز سرور را اجرا می‌کند. هرگاه ادمین شبکه در این کنترلرها تغییری ایجاد کند توسط اکتیودایرکتوری همه کنترلرها آپدیت می‌شوند. ادمین شبکه می‌تواند مدیریت تک تک منابع شبکه را با اکتیو دایرکتوری انجام دهد و حتی وارد کامپیوتر کاربر شود.

برای نصب اکتیو دایرکتوری میتوانید به مقاله نصب Active Directory بر روی ویندوز سرور مراجعه نمایید.

به دلیل حساسیت و اهمیت سرویس اکتیو دایرکتوری ، امنیت اطلاعات از اهمیت بالایی برخوردار است.

برای بهبود بخشیدن به امنیت اکتیو دایرکتوری لازم نیست هزینه زیادی کنید، راه حل های بی هزینه و کم هزینه زیادی وجود دارد که میتوانید با بهره گیری از این موارد تا حد زیادی امنیت دامین خود را افزایش دهید.

ایمن کردن اکانت Domain Administrator

هر دامنه شامل یک اکانت ادمین است، این اکانت به صورت پیشفرض عضوی از گروه Domain Admins است. اکانت ادمین فقط باید برای ایجاد domain و رفع خطا استفاده شود. اگر شخصی نیازمند به دسترسی سطح بالاتر به سرورها یا اکتیو دایرکتوری است،

باید از اکانت خود استفاده کند و کسی نباید رمز Domain Administrator را بداند. بهتر است که رمزی با تعداد کاراکتر بالا و بیشتر از ۱۸ کاراکتر قرار دهید . ین اکانت فقط برای recovery کاربرد دارد و برای دلایل دیگر نباید مورد استفاده قرار بگیرد.

چند توصیه شرکت مایکروسافت برای ایمنی بیشتر اکانت ادمین در group policy که میتوانید اعمال کنید.

Enable the smart card is required for interactive logon
Deny logon as batch job
Enable the Account is sensitive and cannot be delegated
Deny access to this computer from the network
Deny log on through RDP
Deny log on as a service

مستند سازی object ها

ممکن است این مرحله تا حدودی پیش پا افتاده به نظر برسد، اما تا زمانی که نقطه حال حاضر پروژه مشخص و شفاف نباشد، امکان حرکت به جلو موجود نخواهد بود. یکی از نقاط مناسب برای شروع این فعالیت، ساختارهای سطح بالا مانند Forest و پیکربندی دامنه ها، مستند سازی توپولوژی سایت ها مانند لیست کردن سایت ها می باشد. مستند سازی سیاست های دامنه (GPO) نیز از جمله مواردی است که رعایت نمودن آن بسیار ضروری بوده و در ساختار حائز اهمیت می باشد. این سند علاوه بر اینکه مواردی مانند سیاست های مرتبط به رمزعبور (Password Policies) و سیاست های ممیزی (Audit Policies) را ارائه می دهد،

باید امکان بررسی اینکه سیاست های فوق به چه کسانی اعمال شده و کدام گروه از کاربران امکان تغییر آن را دارند را فراهم آورد. همچنین باید تمام تغییرات اعمال شده مانند تغییرات Schema به طور کامل مستند سازی شوند. علاوه بر موارد فوق باید نام کنترل کننده دامنه (DC)ها، نسخه سیستم عامل آنها، نرم افزارهای امنیتی مانند آنتی ویروس، نحوه تهیه نسخه پشتیبان ذکر گردند تا در موقعیت های حیاتی، کمبود این اطلاعات احساس نشود.

غیر فعال کردن اکانت ادمین در کامپیوتر ها

اکانت ادمین محلی، اکانتی در محیط های domain است که نیاز چندانی به وجود ان نیست و حتی اگر نام آن تغییر یابد SID یکسان دارد و حمله کننده ها آن را به خوبی میشناسند و بیشتر مواقع با رمز عبور پیشفرض در همه کامپیوتر های دامنه ساخته میشود.

کافیست که حمله کنندگان به این اکانت نفوذ کنند، در این صورت دسترسی ادمین محلی به همه کامپیوتر های join شده به domain را خواهند داشت.

اگر نیاز به دسترسی مربوط به ادمین در کامپیوتر دارید، این کار را باید با اکانت شخصی انجام دهید.

توصیه هایی برای امن کردن این اکانت در صورت غیر فعال نکردن این اکانت

Deny log on as a batch job
Deny log on through RDP
Deny access to this computer from the network
Deny log on as a service

استفاده از (Local Administrator Password Solution (LAPS

Local Administrator Password Solution (LAPS) ابزاری رو به رشد برای مدیریت رمز عبور ادمین در همه کامپیوتر ها است. LAPS ابزار مایکروسافت برای مدیریت رمز عبور اکانت محلی کامپیوتر های join شده به دامنه است.

این ابزار یک رمز عبور یکتا برای هر اکانت ادمین محلی قرار میدهد و آن را برای دسترسی ساده تر در اکتیو دایرکتوری ذخیره میکند. این روش یکی از بهترین اقدامات برای سازمان ها برای جلوگیری از حملات pass the hash و حرکت هکر از کامپیوتر به کامپیوتر دیگر است

نصب ویندوز از طریق ایمیج کار رایجی در سازمان ها است اما این کار باعث میشود که اکانت ادمین در همه کامپیوتر ها یکسان باشد. از آنجایی که اکانت ادمین محلی دسترسی کامل به همه ویژگی های کامپیوتر دارد، اگر هکری به یکی از این کامپیوتر ها نفوذ کند، به راحتی میتواند وارد بقیه کامپیوترها نیز شود.

LAPS مبتنی بر اکتیو دایرکتوری است، بنابراین نیاز به سرور دیگری وجود ندارد. این روش در اکتیو دایرکتوری نسخه ۲۰۰۳ و ویندوز ویستا به بالا تر پشتیبانی میشود.

اگر به اکانت محلی ادمین نیاز دارید، میتوانید رمز عبور را از اکتیو دایرکتوری دریافت کنید.

مانیتور کردن لاگ های اکتیو دایرکتوری

باید لاگ های اکتیو دایرکتوری را برای فهمیدن نفوذ و رفتار غیر طبیعی در شبکه مانتیور کنید.

برخی از لاگ هایی که باید مانیتور شوند

تغییرات به گروه های با دسترسی بالا مثل Domain Admins، Enterprise Admins و Schema Admins
نرم افزار آنتی ویروس غیر فعال یا حذف شده.
همه فعالیت هایی که به وسیله اکانت های دارای دسترسی بالا انجام شده است.
رخداد های ورود و خروج به سیستم
استفاده از اکانت ادمین محلی
تلاش برای آزمایش رمزهای عبور متفاوت

نحوه مدیریت لاگ ها در اکتیو دایرکتوری

بهترین روش، جمع آوری همه لاگ ها در یک سرور مرکزی و استفاده از نرم افزارهای آنالیز لاگ است.

برخی آنالیزگر های لاگ به صورت پیشفرض در اکتیو دایرکتوری نصب هستند و برخی دیگر را نیز باید خودتان نصب کنید.

برخی نرم افزارهای آنالیز لاگ عبارتند از:

Elk Stack
ManageEngine ADAudit Plus
Lepid
Splunk
Windows Event Forwarding

پاک کردن گروه Domain Admins

نباید اکانت های عادی که روزانه از آن استفاده میشوند در گروه Domain Admins وجود داشته باشند، تنها استثنا اکانت پیشفرض Domain Administrator است.

اعضای گروه Domain Administrator دسترسی های بسیار بالایی دارند. به همه سیستم های join شده به دامنه دسترسی دارند. به همین دلیل افرادی که به دنبال سوء اسفتاده هستند، به این گروه اهمیت ویژه ای میدهند.

مایکروسافت توصیه میکند که در زمانی که دسترسی Domain Administrator مورد نیاز است، به صورت موقت اکانت را در گروه Domain Administrator قرار دهید. هنگامی که کار پایان می یابد، باید اکانت را از گروه Domain Administrator حذف کنید.

همین روال را نیز برای گروه هایی مثل Enterprise Admins، Backup Admins و Schema Admins نیز توصیه میکنیم.

استفاده از (Secure Admin Workstation (SAW

Secure Admin Workstation یک سیستم اختصاصی است که تنها باید برای اجرای وظایف مربوط به ادمین استفاده شود. نباید برای چک کردن ایمیل یا مرور اینترنت استفاده شود. در حقیقت حتی نباید دسترسی اینترنتی داشته باشید.

وظایفی که در SAW باید انجام دهید

مدیریت اکتیو دایکتوری
مدیریت DNS و DHCP server
دسترسی های ادمین به سیستم های مدیریتی مثل VMware، Hyper-V و Citrix
Group Policy
هر وظیفه ای که نیازمند دسترسی ادمین به سرورها باشد.
مدیریت Office 365
در حقیقت هنگامی که نیازمند استفاده از اکانت ادمین هستید تا وظایف مدیریتی را انجام دهید، باید آن را از SAW اجرا کنید.
کامپیوتر هایی که روزانه استفاده میشوند، در برابر pass the hash، حملات فیشینگ، سایت های تقلبی، keylogger ها و… آسیب پذیر تر هستند.

استفاده از یک کامپیوتر امن برای اقدامات فوق، شما را در برابر حملات بیشتر حفظ میکند. از آنجایی که حملات و چالش های تکنولوژی روزانه تغییر میکند، راه اندازی SAW نیز همیشه در حال تغییر است. علاوه بر آن PAW و سرورهای jump نیز وجود دارند که این کار را به شدت سخت میکنند.

نرم افزار ها یا رول های اضافی روی Domain Controller ها نصب نکنید

DC ها باید نرم افزار ها و رول های محدودی داشته باشند. DC ها در محیط های بزرگ بسیار حیاتی هستند، نباید ریسک های امنیتی را با نصب نرم افزارهای اضافه افزایش دهید. Windows Server Core گزینه مناسب برای رول DC و بقیه رول های مثل DHCP، DNS، print server و filer server بسیار مناسب است.

همانطور که میدانید Server Core بدون رابط گرافیکی است و به تعداد وصله های امنیتی کمتری نیاز دارد که به این جهت پایداری بیشتری دارد.

افزایش تعداد نرم افزار و رول ها باعث افزایش خطرات امنیتی میشود.

پاک کردن اکانت های قدیمی کاربران و کامپیوترها

برای پیدا کردن کاربران و کامپیوتر های موجود در اکتیو دایرکتوری رویه ای را طی کنید. نباید از اکانت هایی که در اکتیو دایرکتوری بلا استفاده هستند استفاده کنید، چون این کار باعث میشود حمله کننده بتواند آن ها را پیدا و استفاده کند. علاوه بر آن این کار موجب ایجاد مشکلات برای گزارش میشود و سرعت group policy را کم میکند. توصیه میکنیم که هر ماه فرایند پیدا کردن اکانت های بلااستفاده را تکرار و آن ها را حذف کنید.

از سرویس های DNS استفاده کنید تا دامنه های خرابکار را مسدود نمایید

میتوانید از طریق مسدود کردن دامنه های مخرب و مشکوک، اغلب ترافیک های مخرب را از شبکه دور کنید. هر بار که سیستمی به اینترنت نیاز دارد، در اغلب موارد از نام دامنه استفاده میکند. کامپیوتر ها با یکدیگر با استفاده از IP صحبت میکنند، بنابراین کامپیوتر ها از DNS برای نگاشت نام دامنه به IP استفاده میکنند.

چندین سرویس وجود دارد که کوئری های DNS را برای دامنه ها مخرب چک و آن ها را مسدود میکند.

این سرویس ها چگونه کار میکنند؟

این سرویس های DNS، آگاهی را از دامنه های مخرب از طریق منابع عمومی و خصوصی دریافت میکنند. هنگامی که کوئری برای دامنه ای که به عنوان مخرب علامت زده شده است دریافت میکند، دسترسی را در زمانی که سیستم شما تلاش برای متصل شدن میکند، قطع میکند.

استفاده از احراز هویت دوگامی برای دسترسی از راه دور

نفوذ به اکانت ها یکی از رایج ترین روش های حملات است که میتواند دسترسی از راه دور به سیستم ها از طریق VPN، Citrix یا بقیه سیستم های دسترسی از راه دور را ایجاد کند.

پشتیبان گیری در سطح سیستم عامل ویندوز

اگر لاگ های Office 365 یا ADFS را بررسی کنید، از تعداد تلاش برای لاگین کردن از سمت چین و روسیه متعجب خواهید شد.

یکی از بهترین راه ها برای حفاظت در برابر اکانت های نفوذ شده استفاده از احراز هویت دو گامی است. علاوه بر آن این کار باعث حفاظت در برابر حملات password spraying میشود.

فرض کنید یک کاربر مورد حمله فیشینگ قرار گرفت که از او خواسته شده بود نام کاربری و رمز عبورش را تصدیق کند. حالا در این حالت حمله کننده اطلاعات ورود به اکتیو دایرکتوری را دارد، در نتیجه میتواند به سیستم وارد شود.

در صورتی که کاربر از احراز هویت دوگامی استفاده کند، از ورود به سیستم در صورتی که به اکانت نفوذ شد، جلوگیری میشود. در این حالت حمله کننده باید مجموعه بعدی از اطلاعات ورودی را وارد کند.

البته راه های صد در صدی برای جلوگیری از نفوذ هکر به سیستم وجود ندارد.

اگر از Office 365 استفاده میکنید، MFA میتواند به آن اضافه شود. توصیه میکنیم که از این ویژگی استفاده کنید.

برخی از روش های معروف احراز هویت دوگامی:

DUO
RSA
Microsoft MFA

مراقبت از رمزعبور DSRM

این رمز عبور که منحصرا به هر کدام از کنترل کننده دامنه (DC) ها اختصاص داده می شود، از اهمیت ویژه ای در اکتیو دایرکتوری برخوردار است. بهترین پیشنهاد برای ایمن سازی این رمز عبور راهکاری به جز تغییر متوالی این رمز عبور در فاصله های زمانی مشخص نیست چرا که فاش شدن این رمز عبور می تواند روند دستیابی به پایگاه داده اکتیودایرکتوری (NTDS.DIT) بسیار هموار سازد.

استفاده از IPSec

پیاده سازی IPSec برای ارتباطات بین کلاینت و کنترل کننده دامنه (DC) اگرچه کار پیچیده ای بوده و نیازمند صرف زمان قابل توجهی می باشد، امکان پیاده سازی آن برای ارتباطات بین کنترل کننده دامنه (DC) به میزان قابل توجهی آسان تر می باشد. از این پروتکل برای ارتباطات بین کنترل کننده های دامنه (DC) استفاده نمایید.

اعطای سطح دسترسی برحسب روشهایی مانند RBAC

پیشنهاد می شود راهبرانی که در سطح دامنه مشغول فعالیت هستند را با توجه به موقعیت شغلی آنها دسته بندی کرده و دسترسی های لازم را بر اساس موقعیت شغلی به آنها اعمال نماییم. به عنوان مثال راهبرانی که وظیفه مدیریت نام های کاربری و رمز عبور را بر عهده دارند را در گروهی به نام Account_Admins قرار داده و سطوح دسترسی مورد نیاز را با استفاده از تکنیک Delegation به آن گروه اعمال نمایید.

استفاده از جدیدترین ویژگی های امنیتی ADFS و Azure

ADFS و Azure ویژگی های امنیتی قدرتمندی دارند. این ویژگی ها باعث جلوگیری از Password spraying، account compromise، فیشینگ و.. میشوند.

اهمیتی ندارد که چه سطحی از Office 365 دارید، توصیه میکنیم که ویژگی های امنیتی آن را بررسی کنید. البته نسخه های پولی، امنیت بالاتری دارند اما مایکروسافت ویژگی های جدید را به سطوح مختلف اضافه میکند.

در زیر برخی ویژگی های امنیتی مهم را مشاهده میکنید

Smart Lockout از الگوریتمی استفاده میکند که ورود های مشکوک را مانیتور میکند.

IP Lockout از پایگاه داده IP های مخرب مایکروسافت استفاده میکند تا ورود به سیستم را مسدود سازد.

Attack Simulations باید تست های فیشینگ را به صورت مرتب و دائم انجام دهید تا کاربران را تمرین دهید. مایکروسافت نرم افزار های شبیه ساز فیشینگ را همیشه انتشار میدهد

MFA Authentication احراز هویت دو گامی مایکروسافت

Banned Password رمز عبور را در برابر لیست مشخصی چک میکند.

Azure AD Connect Health چندین گزارش مناسب را فراهم میکند.

Custom bad passwords توانایی افزودن رمزهای عبوری نامناسب را ایجاد میکند که میتوان رمز ها را در برابر آنها چک کرد.

Service Account ها را قفل کنید

Service Account ها اکانت هایی هستند که یک فایل اجرایی، task یا سرویس، احراز هویت به AD و… را اجرا میکنند.

این اکانت ها به تعداد زیادی وجود دارند و رمز عبوری دارند که never expire هستند. این اکانت ها اغلب دسترسی های زیادی دارند و اغلب اوقات عضوی از Domain Admins هستند. که چنین موضوعی برای AD بسیار خطرناک است.

در اینجا نکاتی برای قفل کردن اکانت های service برای شما ارائه میدهیم.

از رمز های عبوری بلند استفاده کنید.
کمپانی ها را مجاب کنید که نرم افزارشان بدون نیاز به دسترسی domain admin اجرا شود.
دسترسی ها لازم و محدود دهید
دسترسی ادمین محلی ندهید.
Logon as a batch را غیر فعال کنید.
آن را در گروه Domain Admins قرار ندهید.
logon locally را Deny کنید.

۱۱ شهریور ۱۴۰۲/۰ دیدگاه /توسط محمد هادی سماعی

Fail Over دو اینترنت با ابزار Netwach

مقالات, میکروتیک

ادامه مطلب

۲۲ فروردین ۱۴۰۲/۰ دیدگاه /توسط محمدجواد محمدی

Fail Over دو اینترنت در میکروتیک

مقالات, میکروتیک

ادامه مطلب

۱۵ فروردین ۱۴۰۲/۰ دیدگاه /توسط محمدجواد محمدی

فعال کردن کیل سوئیچ در میکروتیک

مقالات, میکروتیک

ادامه مطلب

۹ فروردین ۱۴۰۲/۰ دیدگاه /توسط محمدجواد محمدی

نحوه نصب Node.js در اوبونتو

لینوکس, مقالات

Node.js بهترین فرصت برای استفاده از جاوااسکریپت برای برنامه‌نویسی سمت سرور است‌. نود جی‌اس به توسعه‌دهندگان اجازه می‌دهد تا با استفاده از این زبانِ مبتنی‌بر مرورگر وب، عملکرد بک‌اندِ مقیاس‌پذیری سمت سرور ایجاد کنند. در این مطلب، سه راه مختلف را برای نصب Node.js روی سرور اوبونتو به شما آموزش خواهیم داد:

با استفاده از apt برای نصب پکیج Node.js از ریپازیتوری نرم‌افزار پیش‌فرض اوبونتو؛
با استفاده از apt با ریپازیتوری جایگزین نرم‌افزار PPA برای نصب نسخه‌های خاصی از پکیج Node.js؛
نصب Node Version Manager (به‌اختصار NVM) و استفاده از آن برای نصب و مدیریت چندین نسخه Node.js.

برای بسیاری از کاربران، استفاده از apt با ریپازیتوری پیش‌فرض گزینه مناسبی است. اگر به نسخه‌های جدیدتر (قدیمی) Node نیاز دارید، باید از مخزن PPA استفاده کنید. اگر به‌طور پیوسته برنامه‌های Node را توسعه می‌دهید و به جابه‌جایی بین نسخه‌های Node نیاز دارید، روش NVM را انتخاب کنید.

گزینه اول: نصب Node.js با apt از ریپازیتوری‌های پیش‌فرض

اوبونتو ۲۰.۰۴ حاوی نسخه‌ای از Node.js در ریپازیتوری پیش‌فرض خود است که می‌توان از آن برای ارائه در چندین سیستم استفاده کرد.

برای دریافت این نسخه، می‌توانید از apt package manager استفاده کنید. ابتدا با تایپ دستور زیر، ایندکسِ لوکال پکیج خود را رفرش کنید:

sudo apt update $

سپس Node.js را نصب کنید:

sudo apt install nodejs $

با واردکردن کوئری Node، از نصب موفقیت‌آمیز آن مطمئن شوید:

node –v $

Output

v10.۱۹.۰

اگر ackage موجود در ریپازیتوری با نیازهای شما مطابقت دارد، راه‌اندازی Node.js به‌همین‌راحتی به‌اتمام می‌رسد. در بیشتر مواقع، ممکن است که بخواهید npm را به‌عنوان Node.js package manager نیز نصب کنید. این کار را با نصب npm package از‌طریق apt می‌توانید انجام دهید:

sudo apt install npm $

این دستور به شما امکان می‌دهد ماژول‌ها و پکیج‌هایی را برای استفاده با Node.js نصب کنید.

در این مرحله، Node.js و npm را با استفاده از apt و ریپازیتوری‌های پیش‌فرض نرم‌افزار اوبونتو با موفقیت نصب کرده‌اید. بخش بعدی درباره نحوه استفاده از ریپازیتوری جایگزین برای نصب نسخه‌های مختلف Node.js است.

گزینه دوم: نصب Node.js با apt با استفاده از NodeSource PPA

برای نصب نسخه دیگری از Node.js، می‌توانید از Personal Package Archive (به‌اختصار PPA) استفاده کنید که NodeSource آن را نگه‌داری می‌کند. این PPAها نسخه‌های بیشتری از Node.js را درمقایسه‌با ریپازیتوری‌های رسمی اوبونتو دارند.

ابتدا PPA را نصب کنید تا به پکیج‌های آن دسترسی پیدا کنید؛ بنابراین، از دایرکتوری home و curl برای بازیابی اسکریپت نصب نسخه دلخواه بهره ببرید. مطمئن شوید که ۱۶.x را با استرینگ نسخه ترجیحی خود (درصورت متفاوت‌بودن) جایگزین می‌کنید:

~ cd $

curl -sL https://deb.nodesource.com/setup_16.x -o nodesource_setup.sh $

محتویات اسکریپت دانلودشده را با nano یا دیگر ویرایشگرهای دلخواهتان بررسی کنید:

nano nodesource_setup.sh $

هنگامی که از اجرای درست اسکریپت مطمئن شدید، از ویرایشگر خود خارج شوید. سپس، اسکریپت را با sudo اجرا کنید:

sudo bash nodesource_setup.sh $

PPA به پیکربندی شما اضافه و cache پکیج لوکال شما به‌طور خودکار به‌روز می‌شود. حالا پکیج Node.js را به همان روشی که در بخش قبل انجام دادید، می‌توانید نصب کنید:

sudo apt install nodejs $

با اجرای node همراه flag نسخه –v، تأیید کنید که نسخه جدید را نصب کرده‌اید:

$ node -v

Output

v1۶.۶.۱

پکیج NodeSource nodejs هم شامل باینری node و هم npm است؛ پس به نصب جداگانه npm نیازی ندارید.

در این مرحله، Node.js و npm را ازطریق apt و NodeSource PPA با موفقیت نصب کرده‌اید. در بخش بعدی، نحوه استفاده از Node Version Manager برای نصب و مدیریت چندین نسخه Node.js را می‌آموزید.

گزینه سوم: نصب Node با استفاده از Node Version Manager

یکی دیگر از راه‌های انعطاف‌پذیر نصب Node.js‌، استفاده از Node Version Manager (به‌اختصار NVM) است. این بخش از نرم‌افزار به شما اجازه می‌دهد تا بسیاری از نسخه‌های مستقل و مختلف Node.js و پکیج‌های Node مرتبط با آن‌ها را هم‌زمان نصب و نگه‌داری کنید.

برای نصب NVM در سیستم اوبونتو ۲۰.۰۴، از صفحه گیت‌هاب پروژه (https://github.com/nvm-sh/nvm) بازدید کنید. دستور curl را از فایل README کپی کنید که در صفحه اصلی نمایش داده می‌شود. با این کار، جدیدترین نسخه اسکریپت نصب‌شده را دریافت خواهید کرد.

همیشه بهتر است که قبل از انتقال کامند به bash، اسکریپت را بررسی کنید تا از اجرای درست آن مطمئن شوید. با حذف سگمنت | bash درانتهای دستور curl، می‌توانید این کار را انجام دهید:

curl -o- https://raw.githubusercontent.com/nvm-sh/nvm/v0.38.0/install.sh $

با نگاهی اجمالی، از تغییراتِ در حال اِعمال مدنظرتان مطمئن شوید. بعد از تأیید، دوباره دستور را با | bash اجرا کنید که در انتها اضافه شده است. URL به‌کاررفته شما بسته به آخرین نسخه «NVM» تغییر می‌کند؛ اما از هم‌اکنون، اسکریپت را می‌توانید با تایپ دستور زیر دانلود و اجرا کنید:

curl -o- https://raw.githubusercontent.com/nvm-sh/nvm/v0.38.0/install.sh | bash $

با این کار، اسکریپت NVM در حساب کاربری شما نصب می‌شود. برای استفاده از آن، ابتدا باید فایل bashrc. را سورس قرار دهید:

source ~/.bashrc $

حال می‌توانید از NVM بپرسید که کدام نسخه Node دردسترس است:

nvm list-remote $

Output

. . .

v14.۱۶.۰ (LTS: Fermium)

v14.۱۶.۱ (LTS: Fermium)

v14.۱۷.۰ (LTS: Fermium)

v14.۱۷.۱ (LTS: Fermium)

v14.۱۷.۲ (LTS: Fermium)

v14.۱۷.۳ (LTS: Fermium)

v14.۱۷.۴ (Latest LTS: Fermium)

v15.۰.۰

v15.۰.۱

v15.۱.۰

v15.۲.۰

v15.۲.۱

v15.۳.۰

v15.۴.۰

v1۵.۵.۰

v1۵.۵.۱

v15.۶.۰

v15.۷.۰

v15.۸.۰

v15.۹.۰

v15.۱۰.۰

v15.۱۱.۰

v15.۱۲.۰

v15.۱۳.۰

v15.۱۴.۰

v16.۰.۰

v16.۱.۰

v16.۲.۰

با تایپ هریک از نسخه‌های منتشرشده‌ای که می‌بینید، می‌توانید آن‌ها را نصب کنید. به‌عنوان مثال، برای دریافت نسخه v14.10.0، دستور زیر تایپ کنید:

nvm install v14.۱۰.۰

افزون‌براین، نسخه‌های مختلفی که نصب کرده‌اید، می‌توانید با دستور زیر ببینید:

nvm list

Output

v14.۱۰.۰<–

system

default –> v14.۱۷.۴ (–> N/A)

iojs –> N/A (default)

unstable –> N/A (default)

node –> stable (–> v14.۱۰.۰) (default)

stable –> ۱۴.۱۰ (–> v14.۱۰.۰) (default))

. . .

این نشان می‌دهد که در‌حال‌حاضر نسخه اکتیو در خط اول (-> v14.10.0) و به‌دنبال آن برخی از نام‌های مستعار و نسخه‌هایی دیده می‌شوند که آن نام‌های مستعار به آن‌ها اشاره می‌کنند.

توجه: اگر نسخه‌ای از Node.js را نیز ازطریق apt نصب کرده‌اید، ممکن است system اینتری را در این‌جا ببینید. نسخه نصب‌شده Node را با استفاده از NVM use system همیشه می‌توانید فعال کنید.

علاوه‌بر‌این، نام‌های مستعاری را به‌منظور ریلیز‌های مختلف پشتیبانی بلندمدت (LTS) ارائه‌شده برای Node مشاهده خواهید کرد:

Output

. . .

lts/* –> lts/fermium (–> N/A)

lts/argon –> v4.۹.۱ (–> N/A)

lts/boron –> v6.۱۷.۱ (–> N/A)

lts/carbon –> v8.۱۷.۰ (–> N/A)

lts/dubnium –> v10.۲۴.۱ (–> N/A)

lts/erbium –> v12.۲۲.۴ (–> N/A)

lts/fermium –> v14.۱۷.۴ (–> N/A)

شایان ذکر است که نسخه‌ای را نیز بر‌اساس این نام‌های مستعار می‌توانید نصب کنید. به‌عنوان مثال، برای نصب آخرین نسخه پشتیبانی طولانی‌مدت fermium، موارد زیر را اجرا کنید:

nvm install lts/fermium $

Output

Downloading and installing node v14.۱۷.۴

. . .

Now using node v14.۱۷.۴ (npm v6.۱۴.۱۴))

با دستور nvm use، می‌توانید بین نسخه‌های نصب‌شده سوییچ کنید:

nvm use v14.۱۰.۰

Output

Now using node v14.۱۰.۰ (npm v6.۱۴.۸)

“`

You can verify that the install was successful using the same technique from the other sections, by typing:

“`command

node –v

Output

v14.۱۰.۰

همان‌طور‌که انتظار کردیم، نسخه‌ی صحیح از Node روی machine شما نصب شده و نسخه‌ای سازگار از npm نیز دردسترس است.

نتیجه نهایی

راه‌های زیادی برای راه‌اندازی و اجرای Node.js در سرور اوبونتو ۲۰.۰۴ وجود دارد و شرایط شما تعیین می‌کند که کدام‌یک از روش‌های مذکور بهترین گزینه برای نیازهایتان است. در‌حالی‌که استفاده از نسخه‌های پکیج‌شده در ریپازیتوری اوبونتو ساده‌ترین روش است، استفاده از NVM یا NodeSource PPA انعطاف‌پذیری بیشتری به‌ارمغان می‌آورد.

سؤالات متداول

۱. چگونه «NodeJS» را در اوبونتو نصب کنیم؟

ترمینال خود را باز کنید یا «Ctrl + Alt + T» را فشار دهید.
برای نصب «node.js»، از این دستور استفاده کنید: sudo apt install nodejs.
پس از نصب، آن را با بررسی نسخه نصب‌شده با استفاده از این دستور تأیید کنید: node -v یا node –version.

۲. چگونه Node.Js را روی Mac دانلود کنیم؟

به صفحه دانلود‌های Node.js بروید.
نود (Node) را دانلود کنید.
آن را اجرا کنید.
فایل installer را run کنید. این فایل شامل قبول شرایط لایسنس و انتخاب destination و authenticate برای نصب است.
نصب به‌اتمام رسید!

۹ فروردین ۱۴۰۲/۰ دیدگاه /توسط m.samaei