فعال یا غیر فعال کردن Global Catalog در DC

,

فعال یا غیر فعال کردن Global Catalog در DC

 

Global Catalog در DC  این قابلیت را به شما می دهد که بتوانید بدون نیاز به اینکه اطلاعاتی در خصوص نام سایر دامین ها داشته باشید بتوانید اشیاء را در آنها مکان یابی و جستجو کنید Global Catalog سرور در حقیقت یک دامین کنترلر در دامین است که علاوه بر اینکه دارای یک نسخه کامل از   directory partition   است یک نسخه فقط خواندنی و البته سطحی از کلیه directory partition های  موجود  در  forest  را در خود نگه می دارد.

این نسخه اضافی که از سایر دامین کنترلرها در Global Catalog  سرور قرار می گیرد به این دلیل سطحی و سبک است که تمامی خاصیت های اشیاء در آن وجود ندارند و صرفا برخی از این خواص محدود در آن وجود دارند.

با مجتمع کردن و متمرکز سازی خاصیت های ویژه ای از اشیاء که صرفا برای جستجوی آن شی مورد استفاده قرار می گیرند شما می توانید یک پایگاه داده کامل از هر شیء موجود در دامین را در یک Global Catalog  سرور داشته باشید.

برای این که بفهمیم در Domain Controller رول یا نقش Global Catalog فعال هست یا نه یا برای فعال کردن یا غیر فعال کردن Global Catalog از روش زیر عمل میکنیم.

پس از لاگین به  DC، کنسول Server manager را باز کرده وسپس از سمت چپ روی All Servers کلیک میکنیم.

 

سپس روی سرور مورد نظر کلیک راست میکنیم و گزینه Active Directory Sites and Services رو میزنیم.

 

در پنچره Active Directory Sites and Services از سمت چپ روی Sites کلیک میکنیم و به DC مورد نظر میریم و و روی NTDS setting کلیک راست میکنیم گزینه Properties رو میزنیم.

 

در فرم Properties باز شده، به تب General رفته و گزینه Global Catalog را مشاهده خواهید کرد .

در صورت تیک داشتن Global Catalog  روی سرور شما فعال شده و با برداشتن تیک Global Catalog از روی سرور شما حذف میشود.

 

 

/۰ دیدگاه /توسط

آموزش نصب وب سرور Apache در لینوکس

,
وب‌سرور چیست؟
 
 
برای استفاده از سرور و دستیابی به فایل‌های وب‌سایت از نرم‌افزارهای سرور استفاده می‌کنیم. این نرم‌افزارها به فایل‌های ذخیره‌ شده در سرور فیزیکی ما دسترسی دارند و برای کارهای مختلف بر روی سرور استفاده می‌شوند. یکی از این نرم‌افزارها وب‌سرور است.
وب‌سرور نرم‌افزاری است که به ‌عنوان یک واسط بین سرور و سیستم کاربر عمل می‌کند. بدین صورت‌که کاربر درخواستی را برای دسترسی به یک صفحه وب می‌فرستد. وب‌سرور آن را از سرور اصلی درخواست می‌کند، چندین بررسی امنیتی را به درخواست HTTP کاربر انجام می‌دهد و سپس محتوای وب‌سایت را به کاربر ارائه می‌دهد.
وب سرور آپاچی چیست؟
آپاچی اسم یک قبیله بومی کشور آمریکا بود که شجاعت و مهارت های جنگی جنگاوران آن دیگر قبایل را می ترساند که دلیل نام گذاری این وب سرور همین است.
آپاچی به عنوان یک وب سرور منبع آزاد و رایگان به طور گسترده توسط طراحان حرفه ای در محیط لینوکس (Linux) مورد استفاده قرار می گیرد.
این وب سرور در حال حاضر توانایی لازم جهت پشتیبانی از ۴۶ درصد از وب سایت های سراسر جهان را دارد و تخمین زده می شود که در حدود ۶۸ درصد وب سایت ها در حال حاضر از این وب سرور استفاده می کنند.
وب سرور آپاچی امنیت اطلاعات و ارتباط بین سرور و بازدیدکنندگان را با قدرت و تکنیک های منحصر به فرد تضمین می کند. وقتی که شما در حال بازدید از یک وب سایت هستید، در واقع در حال بارگذاری نام دامنه ای خاص در آدرس بار مرورگر خود هستید. وب سرور ها وظیفه ارائه فایل های درخواست شده کاربران را برعهده دارند. صاحبان وب سایت با استفاده از وب سرور هایی نظیر وب سرور آپاچی توانایی ارائه محتویات خاص خود به کاربران را به دست می آورند.
مزایای استفاده از وب‌سرور آپاچی (Apache) چیست؟
از مزایای استفاده از وب‌سرور آپاچی می‌توان به موارد زیر اشاره کرد:
  • بارگیری و نصب آن رایگان است.
  • سریع، قابل اعتماد و ایمن است.
  • منبع باز است: هرکسی قادر به تنظیم کد، بهینه سازی آن و رفع خطاها و حفره‌های امنیتی می‌باشد.
  • متناسب با همه نیازها: آپاچی می‌تواند هر دو محتوای استاتیک و دابنامیک(پویا) را ارائه دهد.
  • آپاچی یک برنامه کاربردی ماژولار است: به این معنی که ساختار آن به توسعه‌دهندگان این امکان را ‌می‌دهد که که با اضافه کردن ماژول‌ها به برنامه اصلی ویژگی های مد نظرشان را پیاده سازی کنند تا بتوانند محیط را سفارش‌سازی کرده و وب‌سایت‌های روان و پویا ایجاد کنند.
  • سازگار با cms مانند وردپرس، جوملا و …
در این آموزش مراحل راه اندازی وب سرور آپاچی بر روی سیستم Ubuntu 20.04 را طی می کنیم.
آنچه شما نیاز خواهید داشت
  • سرور لینوکس
  • دسترسی SSH به سرور شما
  • دانش پایه خط فرمان لینوکس
آنچه یاد خواهید گرفت
  • نحوه راه اندازی آپاچی
  • برخی از تنظیمات اولیه آپاچی
  • نحوه راه اندازی آپاچی
فایل پیکربندی آپاچی و روش نصب با توجه به توزیع های مختلف لینوکس متفاوت است. نصب Apache در اوبونتو بسیار ساده  است. در واقع بسته های آپاچی در مخازن اوبونتو در دسترس هستند.
در سیستم های اوبونتو و Debian(دبیان)، بسته Apache و سرویس apache2 نامیده می شود. دستورات زیر را برای به روز رسانی index بسته و نصب Apache اجرا کنید:
sudo apt update
sudo apt install apache2
با دستور فوق وب سرور Apache نصب میشود اما این پایان کار نیست پس با ما همراه باشید.
مدیریت Apache در ابونتو
وقتی Apache را نصب می کنید ، بهتره هست نحوه مدیریت با اون رو یاد بگیرید. برای یادگیری نحوه توقف ، شروع ، راه اندازی مجدد سرویس Apache ، دستورات زیر مفید خواهد بود.
برای متوقف کردن خدمات Apache ، دستورات زیر را اجرا کنید:
sudo systemctl stop apache2
برای شروع آن ، دستورات زیر را اجرا کنید:
sudo systemctl start apache2
برای راه اندازی مجدد آن ، دستورات زیر را اجرا کنید:
sudo systemctl restart apache2
راه اندازی مجدد به شما امکان می دهد بدون ریستارت مجدد سرویس ، تغییرات پیکربندی جدید را  اعمال کنید.
sudo systemctl reload apache2
وب سرور Apache در پورت ۸۰ (HTTP) و ۴۴۳ (HTTPS) فراخوانی می شود. شما باید آن پورت ها را در فایروال خود باز کنید تا وب سرور از طریق اینترنت قابل دسترسی باشد. می‌توانید با فعال کردن نمایه «Apache Full» که شامل قوانینی برای هر دو پورت است، این کار را انجام دهید:
'sudo ufw allow 'Apache Full
پس از اجرای دستور، تمام بسته های مورد نیاز نصب می شوند و می توانیم آدرس IP سرور خود را تایپ کنید http://YOUR_IP_OR_DOMAIN/، و صفحه خوش آمدگویی پیش فرض  Apache را مطابق شکل زیر مشاهده خواهید کرد:
/۰ دیدگاه /توسط

آموزش نصب لینوکس سرور ubuntu

,

اوبونتو چیست؟

واژه اوبونتو (Ubuntu) از فلسفه اوبونتو در افریقای جنوبی اومده. به معنی «داشتن حس انسانیت نسبت به دیگران».

اوبونتو یه توزیع کاربرپسند و زیباست که تونسته رشد بالایی در جذب کاربران ویندوز و تازه‌کارها داشته باشه و پشتیبانی نسبتاً خوبی از تمام زبان‌های زنده دنیا از جمله فارسی داره.

شرکت کنونیکال (Canonical) توی دوره‌های ۶ ماهه یه نسخه با پشتیبانی ۹ ماهه ارائه میده. هر دو سال یه بار هم (در ماه چهارم سال‌های زوج میلادی) یه نسخه با پشتیبانی بلندمدت ۵ ساله عرضه می‌کنه.

 

پیش‌نیازهای نصب اوبونتو

    • نصب بودن درایو USB یا  DVD
    • فایل ISO اوبونتو سرور ۲۰.۰۴ LTS 
    • پردازنده دو هسته‌ای ۲ گیگاهرتزی
    • ۲۵ گیگابایت فضای هارد دیسک
    • دسترسی به اینترنت برای بارگیری بروزرسانی‌های لازم

 

نحوه نصب اوبونتو سرور Ubuntu Server

اول باید زبان مورد نظرتون رو برای مراحل نصب انتخاب کنید.

 

در صفحه بعدی می‌تونید طرح صفحه کلید رو انتخاب کنید. بعد از اینکه انتخاب‌تون رو انجام دادید گزینه Done رو بزنید. بعدش Return رو بزنید تا به مرحله بعد بروید.

 

توی این مرحله، کارت شبکه شناسایی شده روی سرور مشخص می‌شه. اگه شبکه‌تون فاقد سرور DHCP است، می‌تونید با انتخاب کارت شبکه در همین مرحله آدرس IP ثابت رو وارد کنید. برای این کار کلید Tab رو فشار بدید تا بخش آدرس IP برجسته بشه. بعد Return رو بزنید.

 

وقتی وارد تنظیمات  IP4 شدید مطابق شکل روش Manual را انتخاب کنید.

 

تنظیمات IP خودتون رو دقیق وارد کرده و گزینه Save  رو بزنید.

پس از ذخیره تنظیمات، شما دوباره به منوی انتخاب نوع روش IPدهی برمی‌گردید. باید گزینه Done رو بزنید.

 

حالا در صورت نیاز به پروکسی برای دسترسی به اینترنت می‌تونید یه آدرس سرور پروکسی تنظیم کنید. گزینه Done رو بزنید تا به مرحله بعدی بریم.

 

اینجا می‌تونید انتخاب کنید که فایل‌های بروزرسانی و نصب از کجا بارگیری بشه.

 

پارتیشن‌بندی برای نصب اوبونتو سرور

مرحله بعدی تعیین‌کننده نوع پارتیشن‌بندی هارد دیسک شماست. انتخاب گزینه پیشفرض برای کاربران مبتدی مورد پیشنهاد میشه.

 

توی این مرحله، تنظیمات ذخیره‌سازی پیش‌فرض نشون داده می‌شه. گزینه Done رو بزنید تا به صفحه بعدی برید.

 

برای تایید تغییرات ایجاد شده بر روی هارد دیسک، CONTINUE رو بزنید. این کار شروع روند نصب رو نشان میده.

 

حالا باید اطلاعاتی مثه نام، نام سرور، نام کاربری و رمزعبور رو وارد کرده و تایید کنید.

 

بیشتر سرور های لینوکس با استفاده از SSH روی شبکه مدیریت میشن. در این مرحله، نصب‌کننده اوبونتو می‌تونه سرور SSH رو مستقیماً نصب کنه. کافیه کادر Install OpenSSH Server رو انتخاب کرده و برید مرحله بعدی.

 

اینجا می‌تونید سرویس‌های رایج رو از طریق نصب‌کننده Snap نصب کنید. فقط یادتون باشه در صورتی که این صفحه بهتون نمایش داده نشه احتمالاً تنظیمات network و IP رو درست وارد نکردید.

 

به اینجا که می‌رسید سیستم بر اساس تنظیماتی که انتخاب کردید شروع به نصب اوبونتو سرور Ubuntu Server می‌کنه.

 

تمام! اگه تا الان همراه ما پیش اومده باشی نصب با موفقیت به پایان می‌رسه. حالا گزینه Reboot رو برای راه‌اندازی سروری که نصب شد انتخاب کن و تمام!

امیدواریم این آموزش نصب اوبونتو سرور Ubuntu Server برات مفید بوده باشه.

 

 

/۰ دیدگاه /توسط

ساخت سوئیچ مجازی در ESXI

,

ساخت سوئیچ مجازی در ESXI

 

در مجازی سازی سرور، ما تعدادی سیستم عامل یا ماشین مجازی را روی یک سرور نصب می‌کنیم،پس برای ارتباط این ماشین مجازی ها با یکدیگر یا ارتباط با ماشین مجازی ها ما نیاز به یک سوئیچ داریم.

یک سرور نهایتا دارای ۴ کارت شبکه است و اگر تعداد ماشین مجازی های ما زیاد شود و ما نیاز به دسترسی کاربران با ماشین مجازی ها برای استفاده از سرویس ها داشته باشیم ، سوئیچ مجازی این کار را برای ما انجام میدهد.

اگر ما نیاز به ارتباط سوئیچ مجازی خودمان با بیرون را داشته باشیم باید حداقل  یک پورت فیزیکی یا Vmnic  را به سوئیچ خودمان متصل کنیم یا بدون اتصال پورت فیزیکی میتوان برای ارتباط چند ماشین مجازی و قرار گرفتن چند ماشین مجازی در یک شبکه استفاده کرد.

برای مثال ما دو ماشین مجازی در هاست خود داریم که با یکدیگر ارتباط دارند و نیازی به ارتباط با بیرون ندارند به همین جهت نیازی به اتصال Uplink  به آن استاندارد سوئیچ نداریم.

 

standard VSwitch  

سوییچ های مجازی استاندارد به سوییچ‌هایی گفته می‌شود که درون هاست ما به صورت جداگانه و مخصوص به هاست وجود دارند و وظیفه آن‌ها برقراری ارتباط بین چند ماشین مجازی و همچنین ارتباط آن ماشین مجازی ها با خارج از هاست توسط Uplink  ها را بر عهده دارند.

 

Port group

در مجازی سازی ما نیاز داریم پالیسی های خاصی را برای گروهی از ماشین مجازی ها در نظر بگیریم به طور مثال میخاهیم که چند ماشین مجازی در یک Vlan  قرار داشته باشند و چند ماشین مجازی دیگر در یک Vlan  جدا باشند،برای این کار ما از Port Group  ها استفاده میکنیم.

 

VMkernel port

زمانی که ما با Ip  به هاست خود متصل میشویم و مدیریت هاست خود را انجام میدهیم از Vmkernel Port  استفاده میکنیم.

VMkernel port   پورتی است درون سوئیچ مجازی که قابلیت کار کردن در لایه سوم را برای ما فراهم می‌کند دارای IP  است و ما  با استفاده از آن هاست خود را مدیریت می‌کنیم که Management network  نامیده میشود.

 

ساخت سوئیچ مجازی

برای ساخت سوئیچ مجازی بعد از ورود به کنسول  ESXI از سمت چپ روی گزینه Networking  کلیک میکنیم .

 

بعد از تب Physical NICs  میتوانیم پورت های فیزیکی سرور خودمان را مشاهده و قطع یا وصل بودن آنهارا چک کنیم.

 

برای ساخت سوئیچ مجازی از تب  virtual switch روی Add standard virtual switch کلیک میکنیم.

بعد در پنجره باز شده یک نام به سوئیچ خود اختصاص میدهیم.

سوئیچ به طور خودکار به یک پورت فیزیکی متصل شده که میتوانید از قسمت Uplink 1  مشخص کنید که به کدام Vmnic  متصل باشد و در صورت نیاز نداشتن به ارتباط با بیرون میتوانید با کلیک روی ضربدر اتصال با پورت فیزیکی را قطع کنید.

با انتخاب گزینه Add  سوئیچ مجازی ما ساخته میشود.

 

بعد از ساخت سوئیچ مجازی از تب Port Group  باید راهی برای اتصال ماشین مجازی ها با سوئیچ خودمان بسازیم.

گزینه Add Por group  را انتخاب میکنیم.

در پنجره بازشده یک نام به پورت خودمان اختصاص میدهیم و بعد از قسمت Virtual Switch  انتخاب میکنیم که پورتمان به کدام سوئیچ اختصاص داده شود.

 

در اخر با کلیک روی Add  پورت ما ساخته میشود.

 

اتصال ماشین مجازی به سوئیچ

 

برای اتصال ماشین مجازی به پورت گروپ مورد نظر از قسمت Virtual Machines  روی ماشین مجازی مورد نظر راست کلیک کرده و گزینه Edit Setting   را انتخاب میکنیم.

 

 

در پنجرا باز شده بنا به نیاز خودتان میتوانید از قسمت Add network adapter یک کارت شبکه جدید برای ماشین مجازی خود بسازید و از قسمت network adapter  newپورت گروپ مورد نظر خود را وارد کنید.

 

یا از قسمت ۱network adapter میتوانید Port group   را تغییر و Port group  مورد نظر خود را انتخاب کنید.

/۰ دیدگاه /توسط

نصب و راه اندازی Additional Domain Controller

,

نصب و راه اندازی Additional Domain Controller

 

شما به عنوان شخصی که مدیریت یک شبکه رو در دست داره در تمامی مراحل طراحی و ایجاد یک شبکه باید بهRedundancy  یا سرور های جانبی ، در موارد اضطراری واقف باشید. نصب و راه اندازی Additional Domain Controller داخل شبکه خودتون فواید زیادی داره.

زمانی که شما یه Additional دامین روی یک سرور ثانویه راه اندازی کنید، در صورتی که برای سرور اصلی شما مشکلی پیش بیاد یا به هر دلیلی سرور اصلی خودتونو از دست بدین ، میتونید از سرور دوم استفاده کنید یا اگر اسناد یا مدارک مهمی روی سرور خودتون داشته باشید از سرور دوم میتونید به عنوان بکاپ یا پشتیبانی استفاده کنید.

Additional دامین میتونه مثل دامین اصلی توی شبکه شما کار کنه و در صورت بالا رفتن درخواست ها برای کمک به دامین اصلی برای فشار نیومدن به سرور و یا بالا بردن سرعت استفاده بشه.

بهتره قبل از نصب سرویس Active Directory بر روی ویندوز سرور یه سری تنظیمات روی سرور خودمون انجام بدیم.

بنا به تجربه اگر بعد از نصب اکتیو دایرکتوری مراحل زیرو انجام بدید به ایراداتی  برمیخورید که حلش زمانبره.

  • تغییر نام سیستم
  • فعال کردن Remote Desktop
  • تغییر IP سرور از اتوماتیک به دسنی
  • تنظیم IP ویندوز سرور اصلی به عنوان DNS به سرور جدید

 

تغییر نام سیستم

برای تغییر نام سیستم میتونیم پنجره استارت رو باز کنیم و به Server Manager  بریم.

در Server Manager، از سمت چپ Local Server را انتخاب میکنیم. از قسمت  Computer Nameروی اسم سرور کلیک کرده و در پنجره جدید روی گزینه Change  کلیک میکنیم و یک نام به سرور اختصاص میدیم.

 

و یا میتونیم با راست کلیک کردن روی This pc  و انتخاب گزینه Properties  از سمت چپ روی گزینه Advanced System Setting کلیک کنیم  و تو پنجره جدید از تب

Computer Name روی گزینه Change  کلیک میکنیم و یک نام به سرور اختصاص میدیم.

 

توجه داشته باشید که بعد از تغییر نام سرور باید یک بار ریست بشه.

تنظیمات IP

برای تنظیم IP  میتونیم دکمه های ترکیبی ” Win+R ”  رو بزنید و توی پنجره Run  دستور “ncpa.cpl  ” رو تایپ کنید  و مستقیم به پنجره Network Connections  برید .

بعد با کلیک کردن روی Ethernet مورد نظر، توی پنجره بازشده گزینه Properties  رو انتخاب میکنیم.

توی پنجره جدید روی گزینه internet Protocol Version 4 (TCP/IPv4)  کلیک میکنیم.

 

در پنجره Internet Protocol Version 4 (TCP/IPv4) Properties  موارد زیرا وارد میکنیم.

IP Address: اینجا یک IP استاتیک مطابق تنظیمات شبکه خود وارد میکنیم.

Subnet mask: اینجا Subnet مربوط به IP را وارد میکنیم.

Default Gateway: گیت وی (دروازه ورود به اینترنت) شبکه را میدهیم.

Preferred DNS Server: برای DNS گفتیم IP سرور دامین اصلی رو وارد میکنیم.

 

 

در مرحله بعد سرور جدید و دامین سرور باید توی یک شبکه باشن و اصطلاحا به پینگ هم جواب بدن.

برای تست پینگ میتونید دکمه های “WIN+R” رو بزنید و پنجره Run رو باز کنید و تایپ کنید “CMD” و در صفحه CMD دستور Ping 0.0.0.0” ” رو وارد کنید.

بجای ” ۰.۰.۰.۰ “IP  دامین سرویس خودتون رو وارد کنید.

 

سپس به Server Manager میریم و از قسمت Add roles and features رول اکتیو دایرکتوری رو نصب میکنیم.

 

وارد پنجره Add Roles and Features Wizard میشیم و در اولین مرحله گزینه  Next رو انتخاب میکنیم.

 

درمرحله بعد گزینه ی Role-based or feature-based installation را علامت میزنیم و Next را کلیک میکنیم.

گزینه Remote Desktop Services installation  برای کانفیگ کردن سروری دیگه از طریق ریموت دستاپ هستش.

 

در این مرحله انتخاب میکنیم که Role مورد نظر بر روی کدام ویندوز سرور نصب شود.

از ویندوز ۲۰۱۲ به بعد قابلیتی به نام Server pool به ویندوز سرور ها اضافه شده که با استفاده از آن میتونیم به تمام ویندوز سرور هایی که قصد اعمال تغییر و … بر روی آن ها را داریم دسترسی داشته باشیم.

اگر چند سرور در شبکه خودمون داشته باشیم در قسمت Server Pool اضافه و انتخاب میکنیم Role که قصد نصب داریم بر روی کدام سرور قرار بگیره.

 

در مرحله بعدی وارد پنجره ی مربوط به Role ها میشیم. توی این پنجره تمام Role هایی که میشه  روی ویندوز سرور نصب کرد رو مشاهده میکنیم.

برای راه اندازی Domain گزینه ی Active Directory Domain Services رو انتخاب میکنیم.

 

بعد از انتخاب Role مورد نظر پنجره ی زیر برای ما نمایش داده میشه.در این پنجره Feature های مورد نیاز برای نصب سرویس اکتیو دایرکتوری که لازم هست رو به ما نشون میده ، گزینه Add Feature رو انتخاب و نصب این Feature ها رو تایید میکنیم.

 

بعد از تایید Feature ها Next  رو انتخاب میکنیم و وارد مرحله بعد میشیم.

در این مرحله Feature هایی که برای نصب Role اکتیو دایرکتوری لازم داریم انتخاب شده  و در صورتی که به Feature دیگه ای نیاز دارید و یا قصد نصب اون رو دارید رو میتونید انتخاب کنید.  وبعد روی Next  کلیک میکنیم.

 

توی مرحله بعد بر روی Install کلیک میکنیم تاRole  اکتیو دایرکتوری روی سرور ما نصب بشه.

با فعال کردن گزینه Restart the destination server automatically if required  بعد از نصب Role  در صورت لزوم سیستم به صورت خودکار ریست میشه.

 

بعد از اتمام نصب Role مربوط به Active Directory روی سرور ما نصب و این سرویس روی سرور ما قرار میگیره.

برای تبدیل سرور به Domain Controller در پایان نصب Role بر روی گزینه  Promote this server to a domain controller  کلیک میکنیم.

 

در صورتی که پنجره نصب Role  به هر دلیلی بسته شد میتونید از قسمت Notifications  در بالا و انتخاب گزینه Promote this server to a domain controller اقدام به تبدیل Active Directory  به Domain Controller کنید.

 

در پنجره نصب ۳ گزینه روبروی ماست

گزینه Add a Domain controller to an existing domain رو انتخاب میکنیم.

سپس در قسمت Domain اسم دامین خودمون رو انتخاب میکنیم و select رو میزنیم.

 

در پنجره Windows Security عبارت” Your Domain name\Administrator ” رو وارد میکنیم .

در اینجا “Your Domain name” اسم دامین خودتون بدون پسونده.

برای پسورد هم پسورد یوزر administrator رو وارد میکنیم.

 

بعد از انتخاب دامین روی Next کلیک میکنیم.

در مرحله بعد با کلیک  روی گزینه ی Domain Name System (DNS) server انتخاب میکنیم که روی سرورمون  DNS Server هم  نصب بشه.

به عنوان نکته:

یک دامین کنترلر در اکتیودایرکتوری صرفا می تواند Object هایی را مکان یابی کند که در همان دامین قرار دارند. مکان یابی یک شیء در دامین دیگر به دسترسی کاربری و یا نرم افزار کاربردی نیاز دارد که بتواند به شیء مورد نظر دسترسی و آن را مکان یابی کند.

Global Catalog   این قابلیت را به شما می دهد که بتوانید بدون نیاز به اینکه اطلاعاتی در خصوص نام سایر دامین ها داشته باشید بتوانید اشیاء را در آنها مکان یابی و جستجو کنید Global Catalog سرور در حقیقت یک دامین کنترلر در دامین است که علاوه بر اینکه دارای یک نسخه کامل از   directory partition   است یک نسخه فقط خواندنی و البته سطحی از کلیه directory partition های  موجود  در  forest  را در خود نگه می دارد. این نسخه اضافی که از سایر دامین کنترلرها در Global Catalog  سرور قرار می گیرد به این دلیل سطحی و سبک است که تمامی خاصیت های اشیاء در آن وجود ندارند و صرفا برخی از این خواص محدود در آن وجود دارند. با مجتمع کردن و متمرکز سازی خاصیت های ویژه ای از اشیاء که صرفا برای جستجوی آن شی مورد استفاده قرار می گیرند شما می توانید یک پایگاه داده کامل از هر شیء موجود در دامین را در یک Global Catalog  سرور داشته باشید.

سپس بنا به نیاز و سیاست های کاری شرکت یا محل کارمان تیک Global Catalog (GC)  رو فعال یا غیر فعال میکنیم.

 

Read-Only Domain Controller (RODC) هم نوعی از دامین کنترل است که دارای پارتیشن های فقط خواندنی از پایگاه داده اکتیو دایرکتوری است.

به عنوان مثال، اگر یک شرکت نیاز به استقرار یک برنامه کاربردی حیاتی برای کسب و کار داشته باشد که فقط بر روی DC نصب می گردد، هر بار که یک کاربر راه دور سعی می کند به برنامه دسترسی پیدا کند، امنیت در خطر است  RODC در چنین سناریو هایی به کار می آید. از آنجایی که RODC فقط مجوز خواندن را دارد، اکتیودایرکتوری و Domain Controller شما از تغییرات تصادفی و عمدی در امان خواهد بود.

مانند GC گزینه Read-Only Domain Controller (RODC) رو هم بنا به نیاز فعال یا غیر فعال میکنیم.

 

در قسمت زیر هم  یک DSRM password تعریف میکنیم. معمولا زمانی که قصد تعمیر یا ریکاوری  Active Directory رو داشته باشیم از این پسورد استفاده میکنیم پس این پسورد خیلی مهمه.

سپس روی Next کلیک میکنیم.

 

وارد مرحله DNS Option   میشیم ، در این بخش در زمینه ی DNS یک Warning داده میشه. اینجا فقط Next  رو میزنیم.

 

در مرحله بعد به گزینه Install from media میرسیم که با یه مثال توضیح میدم.

فرض کنید که توی یکی از شعبه های شرکت یا سازمان تون قصد دارید که additional Domain Controller ای را راه اندازی کنید. اما لینک ارتباطی بین دو شعبه کند است و حجم دیتابیس اکتیودایرکتوری به چندین گیگابایت می رسد.

اگر از روش معمول نصب Domain Controller در Active Directory استفاده کنید ، شاید چند ساعت یا چند روز زمان لازم باشه تا عملیات سینک بین DC ها به اتمام برسد.

به همین دلیل، مایکروسافت این امکان رو در ویندوز سرور برای ما قرار داده تا با استفاده از روش Install From Media (IFM) نصب DC رو انجام بدیم. بنابراین، می توانیم مدت زمان لازم برای Replicate کامل رو به میزان قابل توجهی کاهش بدیم. در واقع، کاری که ما انجام می دهیم این است که یک فایل با داده های Active Directory را Export میگیریم و سپس اون رو به سیستم جدید که قصد داریم DC دوم رو راه اندازی کنیم، منتقل کنیم. پس از نصب DC از طریق مدیا، فقط تغییرات جزئی بین DC ها Replicate می شود که در مدت زمان کوتاهی به اتمام می رسد.

پس در صورت نیاز تیک گزینه Install from media رو میزنیم.

در قسمت replicate from هم انتخاب میکنیم که سرور ما replicate  و سینک خود را با چه سروری انجام بده.

بعد روی Next کلیک میکنیم.

 

در این مرحله محل نصب داده ها و اطلاعات Domain رو بهمون نشون میده،در صورت نیاز میتونید این مکان رو تغییر بدین.

سپس  روی Next کلیک میکنیم.

 

همانطور که در اینجا مشاهده میکنید یک گزینه داریم به نام View Script روی آن کلیک میکنیم

این اسکریپت همه ی این کارهایی است که انجام دادیم. اگر دقت کنید بالای اسکریپت ها نوشته Windows PowerShell  این یعنی این اسکریپت PowerShell است.

اگر شخص دیگه ای قصد نصب اکتیو دایرکتوری رو داشته باشه و دانش کافی از نصب یا زمان کافی برای نصب نداشته باشه میتونه

از این کد ها استفاده کنه.

ما میتونیم این کد هارو Save کنیم و برای اون شخص بفرستیم و اون فرد فقط روی اون کلیک میکنه و Run with PowerShell رو میزنه و نصب انجام میشه.

سپس روی Next کلیک میکنیم.

 

و در مرحله آخر روی Install  کلیک میکنیم تا  Active Directory تنظیم و DNS هم نصب بشه.

 

/۰ دیدگاه /توسط

نصب Active Directory بر روی ویندوز سرور

,

نصب Active Directory بر روی ویندوز سرور

 

اکتیو دایرکتوری، سرویس دایرکتوری مایکروسافت است که روی ویندوز سرور اجرا می‌شود و به ادمین ها امکان مدیریت مجوزها و دسترسی به منابع شبکه را می‌دهد. وظیفه اکتیو دایرکتوری، مدیریت و سازماندهی تعداد زیاد کاربران در قالب زیرگروه ها و گروه های منطقی است. همچنین کنترل دسترسی به هر سطح را هم به عهده دارد.

ادمین ها با یک لاگین ساده می‌توانند از طریق شبکه، دیتا دایرکتوری را مدیریت و سازماندهی کنند، کاربران مجاز در شبکه از هر جایی به منابع شبکه دسترسی خواهند داشت. حتی مدیریت شبکه های پیچیده هم به راحتی با AD انجام می‌شود و امکان توسعه اکتیو دایرکتوری به همراه رشد سازمانی ممکن است.

دامین ها شامل کنترلرهایی است که یکی از آنها ویندوز سرور را اجرا می‌کند. هرگاه ادمین شبکه در این کنترلرها تغییری ایجاد کند توسط اکتیودایرکتوری همه کنترلرها آپدیت می‌شوند. ادمین شبکه می‌تواند مدیریت تک تک منابع شبکه را با اکتیو دایرکتوری انجام دهد و حتی وارد کامپیوتر کاربر شود.

 

نصب Active Directory بر روی ویندوز سرور ، بهتره قبل از نصب سرویس Active Directory بر روی ویندوز سرور یه سری تنظیمات روی سرور خودمون انجام بدیم.

بنا به تجربه اگر بعد از نصب اکتیو دایرکتوری مراحل زیرو انجام بدید به ایراداتی  برمیخورید که حلش زمانبره.

  • تغییر نام سیستم
  • فعال کردن Remote Desktop
  • تغییر IP سرور از اتوماتیک به دسنی
  • تنظیم IP ویندوز سرور به عنوان DNS به خودش

 

تغییر نام سیستم

برای تغییر نام سیستم میتونیم پنجره استارت رو باز کنیم و به Server Manager  بریم.

در Server Manager، از سمت چپ Local Server را انتخاب میکنیم. از قسمت  Computer Nameروی اسم سرور کلیک کرده و در پنجره جدید روی گزینه Change  کلیک میکنیم و یک نام به سرور اختصاص میدیم.

 

و یا میتونیم با راست کلیک کردن روی This pc  و انتخاب گزینه Properties  از سمت چپ روی گزینه Advanced System Setting کلیک کنیم  و تو پنجره جدید از تب

Computer Name روی گزینه Change  کلیک میکنیم و یک نام به سرور اختصاص میدیم.

 

 

توجه داشته باشید که بعد از تغییر نام سرور باید یک بار ریست بشه.

 

تنظیمات IP

برای تنظیم IP  میتونیم دکمه های ترکیبی ” Win+R ”  رو بزنید و توی پنجره Run  دستور “ncpa.cpl  ” رو تایپ کنید  و مستقیم به پنجره Network Connections  برید .

بعد با کلیک کردن روی Ethernet مورد نظر، توی پنجره بازشده گزینه Properties  رو انتخاب میکنیم.

توی پنجره جدید روی گزینه internet Protocol Version 4 (TCP/IPv4)  کلیک میکنیم.

 

در پنجره Internet Protocol Version 4 (TCP/IPv4) Properties  موارد زیرا وارد میکنیم.

IP Address: اینجا یک IP استاتیک مطابق تنظیمات شبکه خود وارد میکنیم.

Subnet mask: اینجا Subnet مربوط به IP را وارد میکنیم.

Default Gateway: گیت وی (دروازه ورود به اینترنت) شبکه را میدهیم.

Preferred DNS Server: برای DNS گفتیم IP که به سرور اختصاص دادیم رو وارد میکنیم.

 

نصب و فعال سازی اکتیو دایرکتوری

 

برای راه اندازی سرویس Active Directory لازمه که Role مربوط به این سرویس بر روی ویندوز سرور نصب باشه.

وارد Server Manager میشیم و گزینه ی  Add roles and feature رو انتخاب میکنیم.

 

وارد پنجره Add Roles and Features Wizard میشیم و در اولین مرحله گزینه  Next رو انتخاب میکنیم.

 

درمرحله بعد گزینه ی Role-based or feature-based installation را علامت میزنیم و Next را کلیک میکنیم.

گزینه Remote Desktop Services installation  برای کانفیگ کردن سروری دیگه از طریق ریموت دستاپ هستش.

 

در این مرحله انتخاب میکنیم که Role مورد نظر بر روی کدام ویندوز سرور نصب شود.

از ویندوز ۲۰۱۲ به بعد قابلیتی به نام Server pool به ویندوز سرور ها اضافه شده که با استفاده از آن میتونیم به تمام ویندوز سرور هایی که قصد اعمال تغییر و … بر روی آن ها را داریم دسترسی داشته باشیم.

اگر چند سرور در شبکه خودمون داشته باشیم در قسمت Server Pool اضافه و انتخاب میکنیم Role که قصد نصب داریم بر روی کدام سرور قرار بگیره.

 

در مرحله بعدی وارد پنجره ی مربوط به Role ها میشیم. توی این پنجره تمام Role هایی که میشه  روی ویندوز سرور نصب کرد رو مشاهده میکنیم.

برای راه اندازی Domain گزینه ی Active Directory Domain Services رو انتخاب میکنیم.

 

بعد از انتخاب Role مورد نظر پنجره ی زیر برای ما نمایش داده میشه.در این پنجره Feature های مورد نیاز برای نصب سرویس اکتیو دایرکتوری که لازم هست رو به ما نشون میده ، گزینه Add Feature رو انتخاب و نصب این Feature ها رو تایید میکنیم.

 

بعد از تایید Feature ها Next  رو انتخاب میکنیم و وارد مرحله بعد میشیم.

در این مرحله Feature هایی که برای نصب Role اکتیو دایرکتوری لازم داریم انتخاب شده  و در صورتی که به Feature دیگه ای نیاز دارید و یا قصد نصب اون رو دارید رو میتونید انتخاب کنید.  وبعد روی Next  کلیک میکنیم.

 

توی مرحله بعد بر روی Install کلیک میکنیم تاRole  اکتیو دایرکتوری روی سرور ما نصب بشه.

با فعال کردن گزینه Restart the destination server automatically if required  بعد از نصب Role  در صورت لزوم سیستم به صورت خودکار ریست میشه.

 

بعد از اتمام نصب Role مربوط به Active Directory روی سرور ما نصب و این سرویس روی سرور ما قرار میگیره.

برای تبدیل سرور به Domain Controller در پایان نصب Role بر روی گزینه  Promote this server to a domain controller  کلیک میکنیم.

 

در صورتی که پنجره نصب Role  به هر دلیلی بسته شد میتونید از قسمت Notifications  در بالا و انتخاب گزینه Promote this server to a domain controller اقدام به تبدیل Active Directory  به Domain Controller کنید.

 

بعد از کلیک بر روی Promote this server to a domain controller وارد پنجره ی Active Directory Domain Services   Configuration Wizardمیشیم.

در مرحله اول ۳ گزینه برای انتخاب وجود داره که از بین اون ها Add a new forest رو انتخاب میکنیم.

سایر گزینه ها زمانی مورد استفادمون قرار میگیرند که از قبل Domain در شبکه موجود  داشته باشیم  و قصد راه اندازی Additional Domain یا Child Domain در شبکه خودمون رو داشته باشیم.

با انتخاب گزینه ی Add a new forest یک Domain جدید میسازیم.

 

و در قسمت Root domain name یک اسم برای Domain خودمون انتخاب میکنیم.

 

بعد از کلیک روی Next  وارد مرحله Control Option  میشیم.

توی این مرحله میتونیم سطح عملکرد Domain رو از طریق گزینه های Forest functional level و Domain functional level انتخاب کنیم و تنظیم نماییم.

 

برای مثال فرض کنید که ما توی شبکه خودمون DC داریم که از Windows server 2008 r2 استفاده میکنه.

 

Active Directory در Windows server 2019 نسبت به Active Directory در Windows server 2008 r2 اطلاعات بیشتری داره،حالا اگر بخواهیم این دو تا DC  با هم Replicate کنند به مشکل بر میخوریم پس باید به ۲۰۱۹ بگیم که سطح عملیاتی خودت رو در حد ویندوز ۲۰۰۸ R2  پایین بیار تا هردو بتونید باهم عملیات سینک رو انجام بدین و اگر DC اضافه بشه که از ۲۰۱۶ استفاده میکنه باز هم باید سطح عملیاتی رو روی ۲۰۰۸ R2 بزاریم پس سطح عملیاتی رو باید روی پایین ترین ورژن DC موجود ست کنیم .

اولین گزینه سطح عملیاتی Forest رو تغییر و دومی  سطح عملیاتی Domain  رو تغییر میده.

و با کلیک  روی گزینه ی Domain Name System (DNS) server انتخاب میکنیم که روی سرورمون  DNS Server هم  نصب بشه.

در قسمت زیر هم  یک DSRM password تعریف میکنیم.

معمولا زمانی که قصد تعمیر یا ریکاوری  Active Directory رو داشته باشیم از این پسورد استفاده میکنیم پس این پسورد خیلی مهمه.

 

Next   رومیزنیم و وارد مرحله DNS Option   میشیم ، در این بخش در زمینه ی DNS یک Warning داده میشه. اینجا فقط Next  رو میزنیم.

 

در این مرحله NetBIOS Domain Name رو به ما نشون میده .

امروزه پروتکلی که برای تبادل Data در شبکه ها استفاده میشه TCP/IP هستش، اما در گذشته هر شرکتی پروتکل خاص خودش رو داشت. قبلا مایکروسافت از پروتکلی  به نام NetBIOSاستفاده میکرد. این پروتکلی است که مایکروسافت و IBM با هم نوشتند. در زمان NetBIOS ما IP و DNS و Subnet Mask و Gateway و .. نداشتیم. پروتکل NetBIOS به صورت Broadcast Base کار میکرد. هر کامپیوتر در دنیای پروتکل NetBIOS  یک اسم داشته است که به آن اسم  NetBIOS Name میگویند. مثلا شما میخواستید از پشت یک کامپیوتر منابع share شده ی یک کامپیوتر دیگر را ببینید،باید در Run menu و میزدید:

\\BiosName

کامپیوتر شما Broadcast میکرد که کامپیوتری که NetBIOS Name آن این است MAC  چیست؟مک رو میگرفت و با مک ارتباط برقرار میکردند )یعنی اصلا IP نداشتیم NetBIOS Name( خوب نبود و جمع شد و علت هم این بود که کارش با Broadcast انجام میشد. اما مایکروسافت هنوز هم از NetBIOS و NetBIOS Name  استفاده هایی میکند ، پس در این مرحله NetBIOS Domain Name  رو چک میکنیم و در صورتی که مشکلی نداشتیم روی Next کلیک میکنیم.

 

این مرحله محل نصب داده ها و اطلاعات Domain رو بهمون نشون میده، میتونید این مکان هارو تغییر بدین یا به صورت Default بزارید سپس  روی Next کلیک میکنیم.

 

همانطور که در اینجا مشاهده میکنید یک گزینه داریم به نام View Script روی آن کلیک میکنیم،

این اسکریپت همه ی این کارهایی است که انجام دادیم. اگر دقت کنید بالای اسکریپت ها نوشته Windows PowerShell  این یعنی این اسکریپت PowerShell است.

اگر شخص دیگه ای قصد نصب اکتیو دایرکتوری رو داشته باشه و دانش کافی از نصب یا زمان کافی برای نصب نداشته باشه میتونه

از این کد ها استفاده کنه.

ما میتونیم این کد هارو Save کنیم و برای اون شخص بفرستیم و اون فرد فقط روی اون کلیک میکنه و Run with PowerShell رو میزنه و نصب انجام میشه.

سپس روی Next کلیک میکنیم.

 

و در مرحله آخر روی Install  کلیک میکنیم تا  Active Directory تنظیم شده و DNS هم نصب بشه.

بعد از اتمام نصب سرور به صورت خودکار ریست میشه و بعد از بالا اومدن به Domain  خودتون دسترسی دارید.

 

/۰ دیدگاه /توسط

مراحل ساخت ماشین مجازی در ESXI

,

 ساخت ماشین مجازی در ESXI

 

شرکت VMware  یکی از بزرگترین شرکت‌ها در زمینه نرم‌افزارهای مجازی سازی می‌باشد که از سال ۱۹۹۸ فعالیت خود را شروع کرد، یکی از پرطرفدار ترین و

مهم ترین ابزار این شرکت VMware ESXI می‌باشد .

VMware ESXI که سابقاً به نام ESX (Elastic Sky X) شناخته می شد،در واقع نوعی سیستم‌عامل محسوب می‌شود که مستقیما برروی سخت افزار قرار می‌گیرد و Host less می‌باشد. VMware ESXI آخرین ورژن از سری نرم‌افزاری VMware Hypervisor است.

این نرم افزار امکان مدیریت روی سخت افزار و منابع سیستم را فراهم می نماید. با استفاده از این نرم افزار می توان ماشین مجازی ساخت و همچنین فرآیند اختصاص منابع به ماشین مجازی را انجام داد. در واقع می توان گفت ESXI کنترل و مدیریت منابع سخت افزاری در بین ماشین های مجازی را انجام می دهد.

این سیستم عامل یک پنل تحت وب (در نسخه های پایین تر از ESXI 6.5 به صورت نرم افزار  ) در اختیار شما قرار می‌دهد که با استفاده از آی پی که در هنگام نصب به آن اختصاص می‌دهید قابل دستیابی است. در آن پنل شما قادر به نصب و مدیریت ماشین‌های مجازی هستید.

 

مراحل ساخت ماشین مجازی در   ESXI

بعد از ورود به کنسول  ESXI خود باید  فایل سیستم‌عامل مورد نظر خودمون رو توی Storage آپلود کنیم. برای انجام این کار از طریق پنل سمت چپ و مسیر Storage > Datastore browser به دیتا استور خودمون میریم .

 

 

روی گزینه Datastore browser کلیک می کنیم تا پنجره جدیدی نمایش داده بشه. بعد گزینه Upload  رو انتخاب می کنیم تا در ادامه بتونیم مسیر فایل مورد نظر رو مشخص کنیم.

 

مرحله بعد ساخت ماشین مجازی

 

بعد از اینکه فرآیند اپلودمون تموم شد میتونیم از پنل سمت چپ  روی زیرمنوی Host   کلیک کنیم و  گزینه Create/Register VM روانتخاب کنیم یا روی زیر منوی Virtual Machine کلیک راست می کنیم  و گزینه Create/Register VM  انتخاب می کنیم تا عملیات ساخت ماشین مجازی شروع بشه.

 

بعد از اینکه به کنسول ساخت ماشین مجازی وارد شدیم در قسمت select creation type گزینه Create a new virtual machine  رو انتخاب می کنیم تا وارد مرحله بعد بشیم.

 

  • گزینه Deploy a virtual machine from an OVF or OVA fileبرای استفاده از فایل های ovf  و ova  هستش واگر فایل ovf  دارید میتونید از این قسمت از فایلتون استفاده کنید.
  • گزینه Register an existing virtual machine هم برای ریجستر کردن ماشین مجازی که از قبل روی یک دیتا استور دارید قابل استفاده هستش.

 

توی پنجره جدید برای ماشین مجازی‌مون از فیلد name یه اسم انتخاب می‌کنیم. بعدش از فیلد Guest OS family و Guest OS version نوع سیستم‌عامل و ورژن رو مشخص می‌کنیم.

 

توی این مرحله باید Datastore مربوط به ذخیره فایل تنظیمات ماشین مجازی و دیسک‌های مجازی رو انتخاب کنیم و بعد از انتخاب روی Next کلیک کنیم تا وارد مراحل  بعدی نصب بشیم.

 

توی این مرحله باید تنظیمات رو شخصی‌سازی و سخت‌افزار ماشین مجازی رو پیکربندی کنیم. این تنظیمات شامل تعداد پردازنده‌ها، میزان حافظه، مقدار فضا مورد نیاز و کارت شبکه‌اس.

  • با استفاده از گزینه Add hard disk  در بالا میتونید یک هارد دیسک جدید به ماشین مجازی خودتون اضافه کنید.
  • با استفاده از گزینه Add network adapter در بالا میتونید یک کارت شبکه جدید به ماشین مجازی خودتون اضافه کنید.
  • و با استفاده از گزینه Add other device  هم  میتونید دیوایس دیگه ای که خاسته باشید رو به ماشین مجازی خودتون اضافه کنید.

بعد از قسمت CD/DVD Drive 1  فایل iso  که اپلود کردیم رو وارد میکنیم.

و بعد از اتمام پیکر بندی روی Next  میزنیم و به مرحله بعدی میریم.

 

توی این مرحله تنظیماتی که روی ماشین مجازی خودمان انجام دادیم رو به ما نشون میده و  بعد از اطمینان از صحت تنظیمات  روی گزینه Finish  کلیک می کنیم.

 

خوب  با موفقیت ماشین مجازی ما ساخته شد و میتونیم از قسمت Virtual Machines  به ماشین مجازی خودمون دسترسی داشته باشیم.

و در صورت نیاز به حذف کردن ماشین مجازی خودتون دارید ، میتونید از قسمت Virtual Machines  بعد از خاموش کردن ماشین مجازی و کلیک راست کردن و انتخاب گزینه Delete  اقدام به حذف ماشین مجازی خودتون کنید.

و درصورتی که نیاز به پنهان کردن یا حذف ماشین مجازی خودتون از لیست ماشین مجازی هاتون داشتین میتونین از مسیر قبلی و گزینه Unregister   ماشین مجازی خودتونو از لیستتون حذف کنید ولی توی دیتا استور خودتون اونو داشته باشین.

 

بعد از نصب سیستم عامل روی ماشین مجازی خودتون در صورتی که نیاز داشتید از اون اسنپ شات تهیه کنید میتونید با کلیل راست روی ماشین مجازی خودتون و از قسمت Snapshot گزینه Take snapshot  رو انتخاب کنید  یا بعد ازکلیک روی ماشین مجازی از قسمت Action  بخش Snapshotگزینه Take Snapshot روانتخاب کنید.

 

توی پنجره باز شده یک نام برای اسنپ شات خودتون انتخاب میکنید و گزینه Take snapshot  رو انتخاب کنید.

 

بعد از طریق ادرس Snapshot>Manage snapshot  به اسنپ شات های خودتون دسترسی دارید و میتونید از قسمت بالا اون هارو استفاده،حذف و … کنید.

/۰ دیدگاه /توسط

آموزش نصب و راه اندازی DHCP درویندوز سرور

,

سرویس DHCP چیست؟

 

پروتکل پیکربندی میزبان پویا یا Dynamic Host Configuration Protocol که به اختصار DHCP نامیده می شود یک پروتکل مدیریت شبکه است که برای خودکار سازی فرآیند پیکربندی دستگاه ها در زمینه آدرس های IP استفاده می شود، بنابراین به آن ها امکان می دهد از خدمات شبکه مانند DNS ،NTP و هر پروتکل ارتباطی مبتنی بر (پروتکل) UDP یا TCP استفاده کنند. یک سرور DHCP به صورت پویا یک آدرس IP و سایر پارامتر های پیکربندی شبکه را به هر دستگاهی در شبکه اختصاص می دهد تا بتواند با سایر شبکه ها نود ها توسط IP ارتباط برقرار کند. DHCP پیشرفت پروتکل قدیمی ای به نام BOOTP است.

سرویس DHCP اختصاص دادن آدرس IP را تسهیل می کند و کار مدیر شبکه را کاهش می دهد. علاوه بر آدرس آی پی، DHCP همچنین زیر شبکه های Subnet، درگاه (Gateway) پیش فرض و آدرس سرور نام دامنه (DNS) و سایر پیکربندی ها را به میزبان اختصاص می دهد و با این کار وظیفه مدیر شبکه را آسان می کند.

 

آموزش نصب و راه اندازی DHCP درویندوز سرور:

برای راه اندازی سرویس DHCP لازمه که Role مربوط به این سرویس بر روی ویندوز سرور نصب باشه. برای نصب Role  مراحل زیرو باهم انجام میدیم.

روی دکمه استارت کلیک می کنیم  و وارد Server Manager  میشیم.

 

سپس گزینه ی Add roles and feature را در پنجره ی Server Manager انتخاب میکنیم.

 

در پنجره زیر روی Next  کلیک میکنیم.

 

 

درمرحله بعد گزینه ی Role-based or feature-based installation را علامت میزنیم و Next را کلیک میکنیم.

گزینه Remote Desktop Services installation  برای کانفیگ کردن سروری دیگه از طریق ریموت دستاپ هستش.

 

در این مرحله انتخاب میکنیم که Role مورد نظر بر روی کدام ویندوز سرور نصب شود.

از ویندوز ۲۰۱۲ به بعد قابلیتی به نام Server pool به ویندوز سرور ها اضافه شده که با استفاده از آن میتونیم به تمام ویندوز سرور هایی که قصد اعمال تغییر و … بر روی آن ها را داریم دسترسی داشته باشیم.

اگر چند سرور در شبکه خودمون داشته باشیم در قسمت Server Pool اضافه و انتخاب میکنیم Role که قصد نصب داریم بر روی کدام سرور قرار بگیره.

 

در مرحله بعدی وارد پنجره ی مربوط به Role ها میشیم. توی این پنجره تمام Role هایی که میشه  روی ویندوز سرور نصب کرد رو مشاهده میکنیم.

برای راه اندازی DHCP گزینه ی DHCP Serverرو انتخاب میکنیم.

بعد از انتخاب Role مورد نظر پنجره ی زیر نشان داده میشه . توی این پنجره Feature هایی که برای نصب این سرویس لازمه رو نمایش داده که اون رو تایید میکنیم.

 

بعد از تاییدFeature ها Next  رو میزنیم و وارد مرحله بعد میشیم.

توی این پنجره Feature هایی که برای نصب Role مورد نظر لازم داریم انتخاب شده و میتونیم به دلخواه و بر حسب نیازمون  Feature های دیگه رو هم انتخاب کنیم و بعد روی Next  کلیک میکنیم.

 

در این مرحله Next  رو میزنیم.

 

در مرحله بعد بر روی Install کلیک میکنیم و رول DHCP روی سرور ما نصب میشه.

 

آموزش کانفیگ و پیکربندی سرور DHCP

بعد از نصب روی گزینه Complete DHCP Configuration کلیک میکنیم.

 

و یا اگر پنجره نصب رو بستین میتونید از قسمت Notifications روی گزینه Complete DHCP Configuration کلیک کنید.

 

درمرحله اول از پنجره DHCP Post-Install configuration wizard روی Next کلیک میکنیم.

 

در مرحله بعد در صورتی که سرور شما یک AD Domain  باشه به صورت خودکار به عنوان AD authorization تنظیم میشه.

ولی اگر سرور شما به صورت مستقل کار میکنه گزینه Skip AD authorization رو انتخاب کنید و روی Commit کلیک کنید.

 

در مرحله بعد روی Close کلیک میکنیم و کانفیگ ما به پایان میرسه.

 

بعد به Server Manager بر میگردیم و از تب Tools گزینه DHCP را انتخاب میکنیم.

 

در پنجره DHCP روی نام سرور خودمون کلیک میکنیم و سپس روی IPv4 کلیک راست میکنیم و گزینه New Scope را انتخاب میکنیم.

 

پنجره New Scope Wizard برای راه اندازی DHCP و اختصاص IP به کلاینت های شبکه است و برای ادامه روی Next کلیک میکنیم.

 

در مرحله بعد یک نام برای Scope خودمون انتخاب میکنیم و در صورت نیاز میتونید توضیحاتی به صورت دلخواه وارد کنید سپس روی Next کلیک میکنیم.

 

در مرحله بعد رنج IP که قراره به کلاینت ها بدیم رو مشخص میکنیم.

در قسمت Start IP Address شروع رنج IP و در End IP Address پایان رنج IP خورمون رو وارد میکنیم.

در پایین Length و Subnet رو به صورت خودکار برای ما مشخص میشه که در صورت نیاز میتونید تغییر ایجاد کنید سپس روی Next کلیک میکنیم.

 

در صورتی که نیاز دارید یک یا چند IP از رنج IP که به DHCP دادید رو برای خودتون نگه دارید

و به کلاینت ها اختصاص ندید میتونید توی این مرحله اون IP ها رو وارد کنید و روی Next کلیک میکنیم.

 

در این مرحله lease duration رو مشخص میکنیم.

 

زمانی که یک IP به یک کلاینت اختصاص داده میشه در صورتی که کلاینت OFF بشه و از اون IP استفاده نکنه یه مدت زمان اون IP برای اون کلاینت رزرو میمونه و در صورت انلاین شدن دو باره اون IP رو به کلاینت اختصاص میده.

lease duration همون زمان رزرو در سرور است.

بعد روی Next کلیک میکنیم.

 

در مرحله بعد با زدن گزینه Yes ادامه کانفیگ DHCP رو انجام میدین و در گزینه NO ادامه کانفیگ DHCP به زمان دیگه ای موکول میکنید.

 

در مرحله بعد Default Gateway  (دروازه ورود به اینترنت) رو برای DHCP وارد میکنیم و روی Next کلیک میکنیم.

 

در این مرحله باید Domain  و DNS server رو برای DHCP تنظیم کنیم .در صورتی سرور تون AD Domain باشه به صورت خودکار تنظیم میشه در غیر این صورت به صورت دستی باید وارد کنید.

سپس روی Next کلیک میکنیم.

 

WINS یک سرویس قدیمی تر و قبل از DHCP است و برای سیستم های قدیمی کارامد است.درصورتی که در شبکه خود سیستمی که ویندوز پایین تر از XP استفاده میکنه ندارید نیازی به وارد کردن تنظیمات WINS ندارید و روی next کلیک کنید.

 

در مرحله بعد از ما سوال میشه که این Scope فعال بشه یا نه؟روی گزینه Yes کلیک میکنیم و Next رو میزنیم.

 

در مرحله بعد تنظیمات DHCP به اتمام میرسه و روی Finish کلیک میکنیم.

 

 

 

 

 

/۰ دیدگاه /توسط

آموزش نصب میل سرور MDaemon

,

نصب میل سرور MDaemon

 

MDaemon  نام یک برنامه میل سرور است که در بسیاری از شرکت ها و سازمان ها مورد استفاده قرار میگیرد. کاربرد ساده و حجم کم برنامه و قابلیت های متنوع آن باعث شده است که توسط بسیاری به عنوان میل سرور مورد استفاده قرار گیرد.

MDaemon نرم افزار بی نظیریست که بهترین امکانات را در اختیار شما میگذارد تا بتوانید یک Mail Server به صورت POP3/SMTP  بر روی ویندوز راه اندازی کنید. این نرم افزار به چندین کاربر اجازه می دهد تا بر روی یک شبکه محلی دسترسی به ایمیل ها داشته باشند و از آنها استفاده کنند، بویژه اینکه می توانید حتی از یک کانکشن مثل Dial-up یا PPP به میل سرور دسترسی پیدا کنید. MDaemon یک ایمیل سرور مبتنی بر ویندوز، بدون پیچیدگی میل سرور های دیگر و استفاده از حداقل منابع سخت افزاری است. میل سرور اختصاصی این امکان را به یک سازمان می دهد که تحت دامنه و با برند خود بتوانند خدمات پست الکترونک را برای کارمندان یا مشتریان خود فراهم آورند.

چند نمونه از ویژگی های نرم افزار MDaemon :

  • قابلیت استفاده بر روی دامنه های اینترنتی (سایت ها)
  • پشتبانی از  IMAP
  • به روز شدن میل سرور توسط اینترنت
  • مجهز به اسپم بلوکر برای جلوگیری از فرستادن اسپم
  • جلوگیری از نامه های تبلیغاتی و اسپم
  • فیلتر کردن متن
  • لیست های ایمیل
  • پشتیبانی از چند دامنه و اکانت
  • فرستادن ایمیل ها به صورت یونی کد
  • ایجاد و ساخت ایمیل
  • ایجاد ایمیل های تحت وب
  • پشتیبانی از تمام آنتی ویروس ها
  • به روز شدن میل سرور توسط اینترنت
  • فعال و غیر فعال کردن میل سرور به صورت دستی و اتوماتیک

 

نصب MDaemon

برای نصب MDaemon  در مرحله اول روی فایل نصبی برنامه کلیک میکنیم.

 

این مرحله صفحه خوش آمد گویی برنامه است. بر روی Next کلیک میکنیم.

 

این مرحله مربوط به لایسنس نرم افزار میباشد و بر روی گزینه I agree کلیک می کنیم که به معنی تاییدیه لایسنس برنامه میباشد.

 

در مرحله بعد میتوانید مسیر ذخیره سازی برنامه را در صورت تمایل تغییر دهید و در غیر این صورت تنظیمات پیشفرض برنامه را تغییر نمیدهیم و Next  را میزنیم.

 

این مرحله مربوط به فعال سازی برنامه میباشد . در صورت داشتن کلید فعال سازی آن را وارد کنید و در غیر این صورت گزینه اول را انتخاب میکنیم

و برنامه به صورت Trial نصب شده و بعدا برنامه را کرک میکنیم.

 

به دلیل انتخاب گزینه اول در این مرحله برنامه به ما میگوید که می توانید فقط ۳۰ روز از برنامه استفاده کنید.

 

در مرحله بعد شما باید اطلاعات خود را مانند نام،نام شرکت،کشور و ایمیل خود را وارد کنید.

برای ایمیلی که در این مرحله وارد میکنید یک یمیل ارسال خواهد شد که حاوی یک کلید فعال سازی میباشد.

 

در این مرحله کلید فعال سازی که به ایمیلتان فرستاده شده را وارد کنید.

 

در مرحله بعد بر روی Next کلیک میکنیم تا نصب شروع شود.

 

ممکن است فرایند نصب چند دقیقه طول بکشد.

 

در این مرحله باید نام دامین خود را وارد کنید.

 

در این مرحله یک کاربر ایجاد میکنیم که دارای دسترسی admin است.

 

در مرحله بعد تیک گزینه Set up MDaemon as an auto-starting system service را میزنیم تا سرویس مربوطه اجرا شود.

 

در مرحله آخر بر روی Finish کلیک میکنیم تا برنامه اجرا شود.

 

 

 

 

/۰ دیدگاه /توسط

آموزش نصب Docker و نیازمندی های آن به ساده ترین روش در لینوکس

,

داکر یک پلتفرم فرم متن باز بسیار محبوب است که توسعه دهندگان با استفاده از آن می توانند اپلیکیشن های خود را در داخل کانتینرها اجرا کنند و آنها را دیپلوی کنند. کانتینرها، محیط های ایزوله ای هستند که علاوه بر کدهای برنامه، تمام کتابخانه ها، وابستگی ها، فایل های پیکربندی و در کل تمام نیازمندی های اپلیکیشن برای اجرا را بسته بندی می کنند.

مهم ترین مزیت این پلتفرم، خودکاری سازی پروسه دیپلوی برنامه است و برای این منظور از کانتینرها و تصاویر داکر استفاده می شود. افزایش بهره وری کار تیمی و  ایجاد یک محیط سریع تر برای مدیریت منابع از دلایلی هستند که باعث می شوند اکثر تیم های حرفه ای به سمت این مسیر کشیده شوند.

نیازمندی های نصب Docker روی اوبونتو

سیستم عامل اوبونتو ۲۰.۰۴، دسترسی به اینترنت و یک کاربر روت یا غیر روت از نیازهای اصلی و مشخص نصب این پلتفرم هستند.

ولی علاوه بر این موارد، پکیج های دیگری هم هستند که جزو نیازمندی های تکمیل موفق این پروسه هستند

apt-transport-https ,  ca-certificates و curl از مهم ترین آنها هستند که برای تکمیل نصب داکر روی اوبونتو ضروری هستند.

پس قبل از نصب داکر، با اجرای دستور زیر تمام وابستگی ها لازم را نصب کنید:

sudo apt install apt-transport-https curl gnupg-agent ca-certificates software-properties-common -y

بعد، کلید GPG رسمی مربوط به repository داکر را دانلود کنید و به سیستم خود اضافه کنید:

curl -fsSL https://download.docker.com/linux/ubuntu/gpg | sudo apt-key add –y

در ادامه، repository نسخه پایدار اوبونتو را به لیست منابع APT اضافه کنید:

sudo add-apt-repository “deb [arch=amd64] https://download.docker.com/linux/ubuntu focal stable

برای اطمینان از اینکه اولویت نصب مربوط به مخزن داکر (همان مخزنی که با دستورات بالا دانلود و به سیستم اضافه شد) است یا مخزن پیش فرض اوبونتو، می توانید از دستور زیر استفاده کنید:

apt-cache policy docker-ce

ورژن داکر مربوط به بخش candidate، باید برابر آخرین نسخه ای باشد که در صفحه دانلود داکر قرار دارد.

شروع نصب داکر روی اوبونتو

توصیه می شود که قبل از شروع نصب هر نرم افزاری، ابتدا لیست پکیج های موجود در سیستم را آپدیت کنید. پس اول دستور زیر را وارد کنید:

sudo apt update

الان دیگر نوبت به نصب داکر روی اوبونتو رسیده است. ما در این آموزش، نسخه Community داکر را نصب می کنیم. اجرای دستور زیر، داکر و تمام پکیج ها و کتابخانه های موردنیاز را نصب می کند:

sudo apt install docker-ce docker-ce-cli containerd.io –y

اگر می خواهید هر بار داکر را بدون نیاز به دستور sudo اجرا کنید، بهترین کار این است که با دستورات زیر، کاربر فعلی را به گروه داکر اضافه کنید:

sudo usermod -aG docker $USER

$ newgrp docker

حالا دیگر به عنوان یک کاربر معمولی می توانید دستورات داکر را بدون هیچ چالشی اجرا کنید. اگر هم این دستورات را اجرا نکنید، قبل از هر دستور داکر باید sudo را هم وارد کنید.

بررسی وضعیت نصب داکر

برای اطمینان از نصب کامل داکر، دستور زیر را اجرا کنید:

sudo docker version

/۰ دیدگاه /توسط

تیم تخصصی ویستاگستربیهق(ویستانت) به پشتوانه تخصص و تجربیات کارشناسان خود در سال ۱۴۰۰ در زمینه ی مشاوره , آموزش و اجرای پروژه های تخصصی شبکه فعالیت خود را آغاز نمود.

هدف تیم ویستانت پشتیبانی و ارائه جدیدترین مطالب آموزشی و راهکارهای تخصصی شبکه می باشد. ویستانت کلیه خدمات خود را با تکیه بر تخصص، دانش فنی و تجربیات کارشناسان در قالب یک تیم تخصصی ارائه می‌کند.

اطلاعات تماس

ویستا گستر بیهق | خراسان رضوی-سبزوار
تلفن: ۰۵۱۴۴۶۵۷۸۱۵ – ۰۵۱۹۱۰۱۴۰۵۹ | همراه: ۰۹۳۵۴۹۹۴۰۵۹ | ایمیل: info@vistanetgroup.ir

تمامی حقوق برای ویستانت محفوظ می باشد